“When you want to know how things really work, study them when they’re coming apart”
– William Gibson
(Als je wil weten hoe dingen echt werken, bestudeer ze dan wanneer ze uit elkaar vallen / crashen / falen)
Hoewel de quote is gebaseerd op een filosofisch maatschappelijk standpunt, uitgewerkt in een futuristische roman (Zero History), bevat ze een bijzondere andere bron aan wijsheid in onze hedendaags wetenschappelijke en klinische realiteit. Ik laat het zodoende aan de lezer van ‘Zero History’ om im- en expliciete waarheden te verbinden aan het verhaal van BrainCTR, doch wil zelf graag het vervolg toepassen in een heel andere context.
Psychotherapie als wetenschap is gegroeid uit de vraag over hoe de dingen werken en dan specifiek toegepast op onze menselijke psyche. Een vraag die al zo oud is als de mensheid zelf, en dus niet eens startte bij Plato en nog minder bij Freud. Vanuit filosofie en wetenschap, ook technologie, proberen we een antwoord te vinden; te verklaren. Immers, wanneer we begrijpen, kunnen we ingrijpen … en veranderen.
Psychologie/-therapie werd dus in eerste instantie een analyse van het probleem. Meer en meer theorieën, modellen en verklaringen werden ingeroepen om alle mogelijke problemen in nog meer problemen in te delen. Classificatie- en communicatie over problemen verwerd eveneens tot een probleem; het doel om te verklaren zit immers niet in het probleem. En dus naast modellen met communicatie over het probleem, zijn er ook modellen over verklaringen van het probleem. Alle zeer nuttig, zeer zeker.
Als clinicus zijn er dus verschillende mogelijkheden om te communiceren en te verklaren. Het geeft inzicht (soms) over het probleem (vooral). Iedere psycholoog-psychotherapeut zal je immers laten weten (of denken), dat er niet één model of verklaring is, waarin je nu precies past.
Gelukkig ben je uniek. Gelukkig. (Het zou anders een heel werk zijn om alle verklaringsmodellen op alle communicatiemodellen af te stemmen.)
En dan nog. Zelfs al mochten we alles weten/begrijpen over je probleem en er perfect over kunnen communiceren… De belangrijkste vraag blijft onbeantwoord. Hoe ermee omgaan? En dan vooral… met welk doel?
(Helaas) daarvoor komen we voornamelijk in de experimentele wetenschap en technologie. Bijzonder sterke onderzoeksopzetten leveren bewijs van hoe de dingen werken…. en mindere onderzoeksopzetten [postuleren] eveneens. Het is echter heel wat moeilijker om een sterke onderzoeksopzet te vinden waarin de dingen niet werken; uit elkaar vallen. Laat staan dat we weten ‘waarom?’. Of hoe? Hoe kunnen we die kennis integreren in onze dagelijkse realiteit?
‘Waarom’ vertel ik dit? Of meer precies: ‘met welk doel?’
Precies om wat de quote zegt. Wat als de wetenschap ons zou leren waarom en hoe de dingen uit elkaar vallen, zelfs indien er veel tijd en energie, zelfs passie, is gestoken in iets dat uiteindelijk niet het resultaat geeft dan verhoopt? Wat betekent het, wat zijn de gevolgen, en vooral, wat doet het met iemand…? Is dat niet het drama van veel mensen? Is dat niet waar veel mensen ’tegenaan lopen’?
En wat als psychologie/psychotherapie de ‘sequel’ zou verzorgen: hoe mensen in grote miserie (“sometimes, life’s a shit”) zich staande wisten te houden en ondanks alle tegenslagen er bovenop kwamen; opnieuw gelukkig werden en konden genieten van hun omgeving? Zijn dat uiteindelijk niet de verhalen die we ‘op de sofa’ horen, ook al ziet de ander het zo even niet?
En wat als beide samenkomen? Wat als wetenschap weet waarom het fout loopt en therapie vindt hoe het terug goed gaat? Wat als jij zelf ons zou helpen met waar je vooruitziende blik wel werkte, wat onder de oppervlakte sluimert aan jouw creativiteit, hoe je ‘slechte’ compensatie je wel beschermde en staande hield en je nu de mogelijkheid geeft om die wegen, die echt belangrijk zijn, te kunnen bewandelen? (vandaar: oplossingsgericht)
Het lijkt de omgekeerde wereld; het ìs de omgekeerde wereld. Maar het is wel de realiteit van de toekomst! Is het niet zo dat de ergste dieven, de beste beveiligingsagenten maken?
Dit is waar BrainCTR een begin maakt. Met nieuwe wetenschap zoek ik naar waar er afwijkingen zijn: hersengolven die niet altijd in een goed patroon lopen en waardoor je tegen dingen aanloopt. Ondertussen leer ik hoe je door diezelfde afwijkingen in de praktische realiteit ook bijzondere talenten en compensaties kon ontwikkelen.
Dit lijkt misschien niks bijzonders, maar dat is het wel!
Want, indien we zwakke netwerken kunnen versterken en je unieke talenten verder kunnen integreren in dit totale netwerk, maken we een sprong in de evolutie! Dat is waar Zero History (letterlijk en figuurlijk) ophoudt en BrainCTR -maar vooral jij- begint.
Samen is dit de wetenschap van oplossingen… ; daar waar de toekomst begint… al begonnen is.
Nu.
