Ik ben een wijsneus. Wat ik zeker weet is dat –als het lot het toestaat- een lang en gelukkig leven gaat over ‘mens sana in corpore sano’ (1) . En zoals de ervaring me leerde, vraagt het om de juiste kennis én de juiste ondersteuning. Een ander ding dat ik zeker weet is dat lichaam en geest zichzelf trachten te herstellen en daarvoor ook de juiste kennis en ondersteuning aantrekken. Hoewel op dát specifieke moment het vermoedelijk je situationele beste zelf was.
Kinderen proberen hun ouders gelukkig te maken en helpen onbewust ook pijnlijke gebeurtenissen en trauma van hun ouders, en hoe dat uitspeelt in hun huwelijk en relaties in het algemeen, te verwerken. Ze doen dit door het te objectiveren in de buitenwereld en het innerlijke conflict levensgroot voor hun neus te plaatsen. Op die manier kunnen ouders het herkennen, het patroon doorbreken en herstellen, en zo hun kinderen bevrijden én eveneens de daarop volgende generaties, om zo de beste fit voor evolutie te realiseren. (2)
Helaas zijn ouders ook wijsneuzen, en nog liever tomen ze hun kinderen in en proberen hen te doen gehoorzamen aan ‘de’ regels, dan naar hen te luisteren en de boodschap ervan te ontvangen. En zo komt het dat kinderen blijven uitvergroten en vastlopen in hetzelfde patroon, de cyclus naar zelfvernietiging herhalend… (3)
Gelukkig is er nog oneindig veel dat ik niet weet. Ik weet bijvoorbeeld niet welk pad je zal nemen om te herstellen en terug sterker te worden en of je de boodschap zal horen. Ik weet niet wat je zal helpen om een uitdagend pad te vinden… of twee of drie. En ik weet niet wat je juist nodig hebt om te luisteren en hoe dát de mensheid (en je organisatie) zal dienen.
Nog niet.
Ja, ik ben ook oneindig nieuwsgierig, dus mag ik je begeleiden doorheen deze nieuwe levensfase?
Sofie, de godin van de wijsheid, had een burnout. Ze is schoonheidsspecialiste en op een dag bevroor ze terwijl ze aan een voet werkte; ze kon haar mesje niet meer hanteren. Gezien het om haar eigen praktijk ging (jaja, geen kwade baas hier), probeerde ze door te zetten, maar verloor tijd en kwaliteit in haar behandelingen. Tot ze uiteindelijk volledig brak en zelfs suïcidaal werd. Na drie maanden verliet ze de psychiatrie met voorschriften voor medicatie, rust en “Doe niet teveel, blijf binnen je limieten!”
En dus bleef ze thuis, terwijl ze zichzelf nuttig maakte voor haar tantes en nichten, hopend een dag terug te gaan werken. Zes maanden later belde ze mij op. Of ik haar kon helpen om rust te vinden –ze had het ondertussen nog steeds niet gevonden- en of ze klaar was om terug te gaan werken. En wat ze dan zou moeten doen? Kon ze haar praktijk herstarten?
Ik antwoordde haar: “Ik weet het niet.”
[Laten we het uitzoeken]
Ze besloot om voor neurotherapie te gaan, terwijl ze me ondertussen vertelde over haar leven, wat eigenlijk best wel een druk schema was voor het helpen van haar familie. Dit klonk niet als “Doe niet teveel en blijf binnen je limieten!” En het leek erop dat het meeste ook eenzijdig bestond, alsof helpen háár Plicht was en dus gemeenschappelijk vanzelfsprekend goed. Om haar nieuw herwonnen energie te sparen, besloten we haar diensten te begrenzen.
Maar spoedig werd duidelijk dat ‘binnen haar limieten blijven’ nogal een moeilijk concept was voor Sofie. Deze bewustwording verscheen in de vorm van een man. Hij was een gentleman die haar hoffelijk zijn hulp en diensten aanbood en ondertussen moedig zijn eigen rugzak aan pijn doorwerkte. Je zou denken dat dit exact was wat ze verdiende en nodig had. En dat was het, alleen niet zoals je je inbeeldt.
Toen ze hechter werden, merkte ze zijn pijn en probeerde hem gerust te stellen door verdienstelijk te zijn. Het ding is, het werkte op dezelfde manier bij hem. Door haar te helpen, voelde hij zich een trotse man (zoals zovele mannen), maar dit triggerde haar opnieuw. De verdedigingsmechanismen waarbij Sofie zich waardevol voelde als onafhankelijke, nuttige [productieve] vrouw, in volle controle over zichzelf, werden zo ondergraven. En zo werden zijn ego en rugzak opnieuw pijnlijk geraakt, waarbij hìj nu depressieve periodes ontwikkelde.
En dat was wanneer de nachtmerries startten. Ze vertelde me levendig hoe ze de hele nacht bezig was om alle gevaarlijke dingen te verbergen; het bestek uit de schuiven; plastic zakken uit de berging; medicatie uit de badkamer; kabels en draden uit alle kamers; … Maar toch, iedere ochtend was het hetzelfde. Ze had iets gemist. Haar moeder was dood. Zelfmoord. Hoewel dat al jaren was geleden.
En dus ging het koppel uiteen als een slechte match. Je zou kunnen zeggen dat ze ‘enkel’ een verandering in mindset nodig had om te genieten van de liefde en hulp die ze van hem ontving; het zou haar doen herstellen van het verleden. En waarschijnlijk heb je gelijk. Maar de geest is pas klaar wanneer hij klaar is en toén was het duidelijk nog geen tijd (hoewel ik nog werk aan een ‘snelle fix’ 😄 ).
Na het opgroeien met de belasting van een ongelukkige mama en pogingen om haar ‘levend(ig)’ te houden, probeerde ze het ook te voorkomen en herstellen bij haar moeders zussen en nichten, en de hele grote wereld, en zo het ‘flinke fientje’ te zijn. Maar ondertussen verloor ze energie en brandde uiteindelijk op. En dus voelde ze zich beter nadien, nadat ze het verlies van haar moeder opnieuw had gerouwd. En van haar vriend. Ze was (althans tijdelijk) opgelucht; de nachtmerries hielden op.
Na een tijdje voelde ze zich echter terug rusteloos. Wat nu? En hoe zou ze haar talenten inzetten? Misschien was ze toen inderdaad als vanzelfsprekend beschouwd of zelfs uitgebuit in haar hulp, maar er was schoonheid in wat ze deed. En ondertussen had ze zich waardevol gevoeld.
Haar ‘limieten’ leken vergiftigde grenzen [boundaries]; ze kon niet uiteengaan met zichzelf… Dus vroeg ik haar: “Als je een dochter had en ze zou naar je toekomen met dezelfde vraag, wat zou je haar adviseren? En als het een business partner zou zijn?”
Spoedig daarna kwam ze met een idee. “Wat als ik voor (een training voor) grime voor pas overledenen zou gaan? Ik glimlachte. We hadden een doorbraak. Vanaf nu was haar moeder dood en zou ze dit blijven. Ze begreep dat ze het niet had kunnen voorkomen. Haar mama vond geen weg terug naar haar kracht en nam haar geheimen mee in het graf… (4) Sofie zat echter vast in het patroon van het toch te proberen, wat nu was doorbroken.
Ik antwoordde: “Ik weet het niet.”
Dan vroeg ik haar: “Vertel me wat je er leuk aan zou vinden.” Ze vertelde me dat het een geste was naar de overledenen. Op z’n minst zouden ze er nog mooi voorkomen. Ze zou hen dit laatste respect bezorgen, deze laatste groet. Het zou zelfs een eer zijn hen nog mooi te mogen maken… Zou ze het moeten doen?
Ik antwoordde: “Ik weet het niet.”
En gaf het een pauze.
De volgende sessie stelde ik haar dezelfde vraag. “Vertel me, wat vind je er fijn aan?” Deze keer antwoordde ze nogal anders. Opnieuw hadden we een verschuiving [shift]. “Het is zo’n verlies voor degenen die achterblijven. Op z’n minst kan ik hen troosten door hen een slapende schoonheid te bieden en zo de pijn wat te verzachten.” Ik bevestigde: “Ja, het is pijnlijk om achtergelaten te worden. Maar je kan tonen dat het nu in orde is, dat ze nu rust hebben gevonden.” “Dus, zal ik het doen?”
Ik antwoordde: “Ik weet het niet”.
En gaf het een pauze.
Later belde ze. Ze kreeg een opportuniteit om een stage te doen in een ziekenhuis als schoonheidsspecialiste voor terminaal zieke patiënten. Maar vóór ze kon starten, had ze een professioneel verslag nodig waarin werd bevestigd dat ze mentaal fit genoeg was om dit aan te kunnen. De psychiatrie wou haar dit niet geven. Maar ze wou het zó graag doen. Wat was mijn mening daarover?
Ik antwoordde: “Ik weet het niet”.
Maar ik was nieuwsgierig. “Is er een mogelijkheid om het even uit te proberen?” Na wat communicatie met het ziekenhuis werd een proef toegestaan. En hoewel ze er nadien niet verder mee doorging, betekende dit een finale omslag.
Ze handelde prachtig in een rollenspel met een palliatieve. Het was een acteur die een knorrige kankerpatiënt imiteerde. Hij wou niet dat ze hem aanraakte en zeker niet zijn voeten! Ze begreep dat hij zich slecht voelde en beschaamd was over zijn verschijning. Dus stelde ze hem gerust. Met grapjes en zacht begrip, overtuigde ze hem van haar hulp om zich wat beter te voelen. Op z’n minst om wat luxueus plezier te hebben met zacht ruikende zeep. Competent en zelfzeker in haar vaardigheden, gaf ze haar beste zelf en zorgde dat hij zich inderdaad wat beter voelde (en er beter uitzag en rook).
Ik vroeg me af: “Wat gaf je dit zelfvertrouwen? En de energie? Waarom brandde je deze keer niet op?” Ze zei: “Ik wist dat hij zich vreselijk voelde. Hij is stervende! En ik kon er niks aan doen. Maar op z’n minst kon ik hem wat schoonheid geven, een zonnestraaltje. Al was het maar voor een moment.”
Toen antwoordde ik: “Weet je, alle mensen hebben kanker! Echt, het is zo! Je ziet het niet, maar het is daar. Het is niet jouw fout en je kan het niet verhelpen. Of genezen. Dus er is geen reden om je ervoor uit te putten. En ja, sommigen zullen ervan sterven. Je kan het niet voorkomen. Dat is waarom ze soms zo verschrikkelijk reageren. Het is de kanker!
Maar er is iets dat je kan doen. In de beschikbare tijd, kan je het beste van jezelf geven en hen je vaardigheid schenken voor een beetje schoonheid, een zonnestraaltje, wat hen zou kunnen helpen zichzelf te genezen. Ze hebben er misschien geen zin in, ook al heb je alles gegeven. Ze hebben kanker, weet je, dus laat hen gerust. Ze voelen zich gewoon niet goed… Er is geen reden om dan harder te proberen; laat hen gewoon zijn. Maar geniet zeker van de positieve respons, de positieve momenten. Die zullen jou ook helpen…
Onthoud deze ervaring wanneer je het in de buitenwereld kopieert, terwijl je doet waarin je het beste bent, nieuwe interesses najaagt, vaardiger wordt, groeit in je beste zelf en er gelukkig bij wordt.”
En dat is hoe ze me hielp, zoals jullie allen deden. Ieder van jullie toonde een deel waaraan ik kan relateren. Door het valideren en begrijpen van jouw verhaal en het te helpen ontwarren, objectiveerde je voor mij en heb je geholpen mijn verhaal eveneens in het juiste licht te brengen. Misschien was ik soms een wijsneus. Misschien was het soms de kanker. Of de Maan (5). Maar bovenal geloof ik dat het me heeft geholpen te herstellen, te groeien en sterker te worden en om vaardiger te worden in wat ik doe. Dus wil ik jullie graag allemaal bedanken voor de verhalen en ervaringen. Ik zal ze onthouden voor het volgende hoofdstuk…
van problemen oplossen, natuurlijk!
Ik wens jullie mijn allerbeste zelf in 2020.
Grapje.
-Of misschien niet-
Ik weet het niet.
😄
Ik wens jullie allen vooral een ondersteunend 2020, vol versterkende ervaringen, op een luxueus plezierige met zacht ruikende zeep-manier… ✨
I’m a smart ass. One thing I know for sure is – if fate allows it- a long and happy life is all about ‘mens sana in corpore sano’ (1) and as experience showed me, it asks for the right knowledge ánd the right support. The other thing I know for sure is that the body and mind try to heal themselves and in order to do so, attract the right knowledge and support as well. Although at that particular moment, it was probably your situational best.
Children try to make their parents happy as well and unconsciously help to metabolize painful events and trauma from their parents and how that plays out in their marriage and relationships in general. They do this by objectivizing it for them in the outside world, putting the inner conflict life-sized in front of them. That way parents could recognize and break the pattern and heal, thus freeing their children and the next generations, making the best fit for evolution. (2)
Unfortunately, parents are smart asses as well, and they rather restrict their children’s expression, trying to get them obeyed to ‘the’ rules, than to listen and take the message. And thus, children continue to enlarge and become stuck in the same pattern, repeating the cycle to their destruction… (3)
So luckily, there is infinitely more that I don’t know. I don’t know which path you will take to heal and strengthen yourself and if you will hear the message. I don’t know what will help to find such a path. And I don’t know what you need in order to listen and how it will serve mankind (or your business). Yet.
Yes, I’m also infinitely curious, so may I accompany you through this new life stage?
Sophie, the goddess of wisdom, had a burn-out. One day, as a beautician, she just froze while manipulating a foot; she couldn’t handle the tool anymore. Since it was her own business (yés, no evil boss), she tried to keep on going but lost time and quality in her treatments. Until she finally broke and even went suicidal. After three months, she left the psychiatric hospital with subscriptions for medication, rest, and “Don’t overdo it, stay within your limits!”.
And thus, she stayed at home, making herself useful to her aunts and nieces, hoping one day she could work again. Six months later, she called me. Could I help her to find peace –she didn’t find it yet- and was she ready for work? And what should she do then? Could she restart her practice?
I answered: “I don’t know.”
[Let’s find out]
She decided to go for neurotherapy, meanwhile telling me about her life, which actually was quite a busy schedule in helping her family. It didn’t sound like “Don’t overdo it, stay within your limits!”. And it appeared to me that it was mostly one-sided as well, as if helping was obviously hér Duty and thus common good, taken for granted. Trying to spare her newly gained energy, we decided to limit her services.
But soon it became clear that “staying within her limits” was quite a difficult concept for Sophie. This awareness appeared in the form of a man. He was a gentleman, courteously offering help and services, meanwhile bravely working through his own luggage of pain as well. You would think this was exactly what she deserved and needed. And it was, just not how you imagine it.
When they became closer, she noticed his pain and thus tried to make him comfortable by being of service. The thing is, it worked the same way for him. By helping her, he felt a proud man (as most men do), but it triggered her in return, hijacking her defenses of being worthy as an independent and useful [productive] woman, in full control of herself. And so, his ego and luggage were once again painfully touched and now he gained depressive moments as well.
And that’s when the nightmares started. She lively told me how, the whole night, she was busy hiding all harmful stuff, the silverware out of the drawers, plastic bags out of the storage, medication out of the bathroom, cables and wires out of all rooms, … and still, every morning, it was the same. She missed a thing. Her mom was dead. She succeeded in killing herself. Although it was years ago.
And thus, the couple parted because of a bad fit. You could say she ‘just’ needed a change of mindset to enjoy the love and services she got from him; it would heal her past. And you are probably right. But the mind is ready when it’s ready and clearly, thén was not the time (although I am working on a ‘quick fix’ for this one 😄).
After living with the burden of an unhappy mom and trying to make her stay ‘alive’, she was preventing and fixing it with her mom’s sisters and nieces as well, and the world at large, trying to be the ‘good girl’, but losing energy and finally burning out. And thus, she felt better afterward, again having mourned the loss of her mom. And boyfriend. She was (temporally) relieved; the nightmares ended.
But after a while, she felt restless again. What now? And how to use her talents? Maybe she wás taken for granted or even being mistreated in her help, but there was beauty in what she did. And she felt worthy while doing so.
Her ‘limits’ seemed poisoned boundaries; she couldn’t part of herself… So I asked her: “If you had a daughter and she would consult you, asking the same question, what would you advise? And what if it would be a business partner?”
Soon after, she came with an idea. “What if I would do (training for) make up for the newly deceased?” It made me smile. We had a breakthrough. From now on, her mom was dead and stayed that way. She understood she couldn’t have prevented it. Her mom didn’t find a way back to her power and took her secrets into the grave… (4) Sophie, though, was stuck in the pattern of trying, which was now broken.
I answered: “I don’t know.”
Then I asked: “Tell me what you like about it.” She told me it was the last gesture for the deceased. At least they would show up beautifully. She would give them this last respect, this last salute. It would even be an honor to make them beautiful… Should she do it?
I answered: “I don’t know.”
And gave it a pause.
In the next session, I asked her the same question. “Tell me, what do you like about it?” This time she answered quite differently. Again, we had a shift. “It is such a loss for the ones left behind. At least I can comfort them by showing them a ‘sleeping beauty’ and ease the pain a bit.” I confirmed: “Yes, it is painful to be left behind. But you may show them that it is all right now, that they are at peace.” “So, should I do this?”
I answered: “I don’t know”.
And gave it a pause.
Later on, she called me. She got an opportunity to do an internship in a hospital as a beautician for terminally ill patients. But before she could start, she needed a professional report she was mentally fit to handle it. The psychiatric hospital wouldn’t give her this confirmation. But she really liked to do it. What was my opinion about it?
I answered: “I don’t know.”
But I was curious. “Is there a possibility to arrange for a tryout?” After some communication with the hospital, a tryout was granted. And although afterward, she didn’t go on with it, it marked a final turning point.
She beautifully managed a role play with a palliative patient. He was an actor mimicking a grumpy cancer patient. He didn’t want her to touch him and certainly not his feet! She understood he was feeling unwell and was ashamed about his appearance. So she comforted him. With jokes and sweet understanding, she convinced hem she would help him to feel a bit better. At least to have some luxury fun with the soft smelling soap. And feeling competent in her skills, she was her best self, making him feel (and look and smell) better.
I wondered: “What gave you this confidence? And energy? Why didn’t you burn out this time?” She said: “I know he was feeling terrible. He is dying! And I couldn’t help it. But at least, I could give him a little beauty, a little sunshine. Just for a moment.”
Then I replied: “You know what? All the people have cancer! Really, they do! You don’t see it, but it is there. It is not your fault and you can’t help it. Or heal it. So there is no point in exhausting yourself. And yes, some will die from it. You can’t prevent that. That’s why they sometimes respond as terrible as they do. It’s the cancer!
But there is a thing you can do. In the allotted time, you may give your best self and gift them with your skill for a little beauty, a little sunshine, that may help them heal themselves. They might not be in for it, even if you gave it your all. They do have cancer, you know, so give them a break. They are just not feeling well… There is no point in trying harder; just leave them. But do enjoy the positive responses, the positive moments. They will help you too …
Remember this experience as you copy it in the outside world, doing what you are best at, pursuing new interests, getting more skilled, growing into your best self and feeling happy about it. “
And that is how she helped me, as you all did. You each showed some part I can relate to. By validating and understanding your story, helping to disentangle it, you objectivized for me, helping me to put my story in the right light as well. Maybe sometimes I was a smart ass. Maybe sometimes it was the cancer. Or the Moon (5). But mostly, I believe it helped me heal and grow and become stronger and more skillful in what I do. So I want to thank you all for the stories and experiences. I will remember them in the next chapter…
of problem-solving, of course!
I wish you all My very best self in 2020.
Just kidding.
-Or maybe not.-
I don’t know.
😄
I especially do wish you all a supportive 2020, full of strengthening experiences, in a luxury fun with Soft Smelling Soap-way… ✨
(1)
Een gezonde geest in een gezond lichaam.
A healthy spirit [mind] in a healthy body.
(2)
Behalve een gezond lichaam, waarvoor ik hartelijk het juiste dieet (?) en wat sport aanraad, zijn de meeste ziektes en disfuncties het resultaat van pathologische rouw. Het betekent dat mensen vastzitten in het verwerken van (een) pijnlijke gebeurtenis(sen), wat innerlijke conflicten in stand houdt en verzwakt van binnenuit. Hersenen reflecteren deze innerlijke conflicten in de buitenwereld om ermee te kunnen werken. Zelfs letterlijk, in je job, zodat je er betekenisvolle ervaringen uit kan destilleren en de mensheid ermee van dienst kan zijn (op z’n best) of om er controle over te krijgen (wel, dat is zowat burnout-materiaal).
Herstel betekent dus door de fases van het rouwproces heengaan, namelijk:
A. Ontkenning; wat het onderdrukken is van de pijn
B. Kwaadheid en een schuldige zoeken; wanneer de pijn insijpelt en men probeert de pijn af te weren.
C. Onderhandeling; met irrationele beloftes of acties proberen de pijn te minimaliseren of te verminderen.
D. Aanvaarding; is het toelaten/innemen van de pijn en verdrietig zijn om de verliezen; het wegspoelen van de kwetsing van de ziel en het zo los te laten.
Zie ook Shock therapy.
Except for a healthy body, for which I wholeheartedly recommend the right diet (?) and some sports, most diseases and dysfunctions are a result of pathological mourning. It indicates that people are stuck in the process of metabolizing (a) painful event(s), keeping inner conflicts alive, weakening them from the inside out. Brains reflect inner conflicts into the outer world, in order to work with them. Even literally, in your job, making meaningful experiences out of it and being of service for humankind (at best) or trying to control it (well… kinda burnout material).
So healing means going through the stages of the mourning process which are:
A. Denial; which is suppressing the pain.
B. Getting angry and finding a guilty one; when the pain soaks in and one is defending against it.
C. Negotiation; with irrational promises or actions trying to minimize and subdue the pain.
D. Acceptance; is taking in the pain and grieving the losses, cleansing the soul of the hurt and letting go.
See also Shock therapy.
(3)
Afhankelijk van de plaats in de kinderrij, toont zich dit respectievelijk in werk en ambities; emotie en (afhankelijkheids)relaties; harmonie en conflicthantering; en individuele zelfexpressie en actualisatie. Is er maar één kind, zal deze al deze functies opnemen en dit in de mate dat het dient te investeren in stabiliteit en herstel (in het huwelijk) van de ouders. Bij twee kinderen worden de functies verdeeld, enz. Bij meer dan vier kinderen wordt het proces herhaald.
Depending on the child’s birth order, this shows in work and ambitions; emotions and (dependency) relationships; harmony and conflict management; and individual self-expression and actualization respectively. If one child only, then all functions are carried out at once to the extent it has to invest in stability and repair (in the marriage) of the parents. With two children, functions get divided respectively, etc. With more than four children, the process iterates.
(4)
Zoals je kan merken in Waargebeurd, is men slechts zo psychisch ziek als zijn ‘geheimen’ (in de ruime zin van het woord, wat wil zeggen dat men zich het soms niet herinnert). Wat betekent dat zich bewust zijn van z’n geschiedenis, het breken van de stilte en erdoor en ermee werken beschermt tegen psychische ziekte en het verder doorgeven aan de volgende generatie. De rugzak van Sofie’s vriend had haar al een tip kunnen geven… Zie ook bij Love….
As one may notice in Waargebeurd, one is as mentally ill as one’s ‘secrets’ (in the broad sense, which signifies that sometimes, people really don’t remember). Which means that being conscious of one’s history, breaking silence and working through and with it, prevents mental illness and passing it through to the next generation. The luggage of Sophie’s boyfriend could have given her a clue… See also Love….
(5)
Veel vrouwen zijn gevoeliger gedurende volle maan (of enkele dagen ervoor) en hebben dan nood aan vertroeteling. Een vrouw kijkt meestal vooruit met vertrouwen in de toekomst en doet wat nodig om het leven in haar omgeving te verbeteren. Deze gevoelige dagen staat ze stil en kijkt naar en geniet van wat is, of herstelt van wat is geweest en stuurt eventueel de koers bij wanneer nodig.
Most women are more sensitive during a full moon (or a couple of days in advance) and then need pampering. Mostly, a woman looks ahead with trust in the future and does what is needed to improve her environment. During these sensitive days, she stands still and looks at and enjoys what is, recovers from what was and alters course if necessary.
