“

Hij had nog maar net een slok koffie binnen of de aandrang was er al.

Heel vervelend, die aandrang die de anaalgang aankondigt, al bij de eerste slok.

Hij wilde liever rustig van de vers gezette en handgemalen Lavazza genieten, alvorens met de billen bloot de pot op te moeten.

’t Was wel een uur of twee later in de morgen nu; later dan gewoonlijk dan…  Twee uurtjes extra slaap als extra bonus bij het afsluiten van de therapie. Dat deed het namelijk wel, de therapie, het maakte je als het ware slaperiger dan voorheen. ‘s Nachts dan.  Het was dus al tegen achten en niet zes uur of vroeger zoals gewoonlijk.

Maar van enige ochtendlijke bijwerkingen staat er niks te lezen in de therapiebijsluiter:

“Je zal langer slapen en dus wat later aan de ochtendkoffie staan, maag- en darmsappen  zijn al langer klaar met hun verteringswerk en het pakketje heeft zich al in de endeldarm aangemeld. Vandaar, beste therapist, zal je er voortaan rekening mee moeten houden dat een toiletbezoek bij het verlate ochtendkrieken een eerste halte zal worden op je ochtendwandeling naar de koffiemachine.“ 

De aandrang was alweer verdwenen en er rolde een tweede traan over zijn rechterwang nu. Beide wangen waren nat en hij proefde het zoutige in zijn mondhoek.  Ze kwamen traag, de tranen, zo traag dat hij ze voelde opbollen nog in zijn ooghoeken alvorens ze, aarzelend een beetje, naar beneden rolde.

Genoot hij hiervan?

Eentje voor Iseult en eentje voor Hannelore,

Proeven van het zout,

Eentje voor Iseult en eentje voor Hannelore

Eentje voor Iseult en eentje voor Hannelore.

Ze kwamen sneller nu, de tranen,

Eentje voor Iseult en eentje voor Hannelore.

Hij weende nu, maar nog steeds heel stilletjes.

Door zijn uitgewiste tranen keek hij naar de eekhoorntjesboom in de tuin van de buren.

Hij noemde die boom de eekhoorntjesboom omdat er nooit een eekhoorntje in zat… 

Hij miste ze en zou ze blijven missen,

de eekhoorntjes…

Eentje voor Iseult en eentje voor Hannelore.

” 

Joris