-…van een cliënt-
Ik had niks in de gaten, iedereen heeft wel zijn ups en downs.
De dagelijkse routines, op het werk, thuis.
Het geeft comfort, zekerheid, rust.
Uitkijken naar de volgende vakantie, reizen, ontdekken, ontspannen, batterijen opladen.
Zo gaat het toch voor ieder van ons, niet?
Een depressie zie je niet aankomen. Ze nestelt zich in je geest, langzaam en onmerkbaar. Het is een zaadje dat rustig zijn tijd afwacht om tot volle bloei te komen. Je ontdekt ze tenslotte onrechtstreeks wanneer je lichaam protesteert. Je gaat naar de huisarts met vage klachten die je niet kan verklaren: vermoeidheid, slecht slapen, problemen met je hartritme, algemene lusteloosheid. De standaardtesten en het bloedonderzoek leveren geen duidelijk beeld. De huisarts geeft dan maar de raad het rustig aan te doen en een gezonde levensstijl aan te nemen.
Dat is helaas onvoldoende.
Geleidelijk aan verdwijnt alle kleur uit je leven, niets kan je nog inspireren of motiveren. Veranderen van job om weer in dezelfde tredmolen terecht te komen; je sociale netwerk gereduceerd zien tot een paar mensen die, ondanks jouw apathie, nog regelmatig contact houden; teren op dat beetje energie dat je nog overhoudt; collega’s die opmerken dat je er vandaag weer bijzonder moe uitziet, terwijl je denkt één van je betere dagen te hebben.
Tenslotte kleurt alles grijs, licht- tot donkergrijs. Je vindt geen manier meer om onder die donkere wolken uit te raken. Je ziet geen oplossing meer, geen inspiratie, geen ideeën, geen mentale kracht en vooral geen motivatie meer. Ten einde raad zet je de stap en maak je een afspraak bij de psychiater, of zoals in mijn geval met een mooi ouderwets woord: zenuwarts. Niet goed weten waar je moet beginnen. Leg ik eigenlijk wel goed uit wat ik doormaak? Alles is zo subjectief. Als antwoord eerst een stoomcursus neurologie: serotonine, dopamine, noradrenaline… neurotransmitters uit balans, SSRI’s. Depressie. Bipolariteit. Oef, een label. Erkenning.
Laten we dít eens proberen…
Na evaluatie enkele maanden later een andere combinatie van medicijnen… dan wéér iets anders. Zo gaat het verder, maand na maand, jaar na jaar. Soms met tijdelijk resultaat, soms een ramp, zoals die keer dat ik met een bloeddrukval in het station in de ochtendspits een momentje bewusteloos neerviel en prompt naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis werd afgevoerd. Pas in de namiddag, nadat een cardiogram de nodige geruststelling bood, mocht ik weer naar huis. Zes jaar lang proeftuin van de farma-industrie. Geen resultaat. Therapieresistent. Leuk woord: resistent – mij krijgen ze niet klein-.
Ondertussen knaagt de vraag tot wat die trial and error gaat leiden. Ik kan mij nauwelijks handhaven op de werkvloer. Geen vooruitzichten meer op professioneel vlak. Niet ziek genoeg om permanent thuis te blijven en vooral geen zin om mijn dagen met nietsdoen te vullen. Heb ik nog iets te bieden? Kan ik nog iets verwachten? Hoe lang moet of kan ik dit nog volhouden?
“Misschien moeten we toch maar eens iets anders proberen”, suggereerde mijn psychiater op zeker moment. “Het is nog niet duidelijk of het werkt en we hebben nog maar weinig gegevens. In Sint-Annendael is iemand begonnen met een nieuwe techniek: 3D neurofeedback. Laat ons eens zien wat dat geeft…”
De eerste resultaten van de neurofeedback kwamen snel: na vijf sessies was de medicatie volledig afgebouwd; de slaperigheid door de medicatie verdwenen. Geleidelijk aan, en met nog heel wat perioden van absolute leegheid, kon ik -voor het eerst in jaren- weer momenten ervaren van mentale rust, balans en algemene voldoening; terug zin om er tegen aan te gaan en zelf initiatief te nemen. Na enkele maanden behandeling is er geen spoor meer van de negatieve spiraal die de depressieve dagen telkens inluidde. Uiteindelijk heb ik de kracht gevonden om een loopbaancoach te zoeken en ik maak voor het eerst in tien jaar weer plannen voor de toekomst.
Zonder de openheid van een psychiater die de beperkingen van de klassieke aanpak erkende en het initiatief nam om minder bekend terrein te betreden, was ik er niet uitgeraakt.
Eerlijk gezegd, daar wil ik niet aan denken…
LD.
