Feel!

Als oorzaak-en-gevolgdenken een illusie is, -de logische verklaring over (de intentie van) onze acties is dikwijls fout! (4) – wat is er dan mis met een wereldbeeld op basis van betekenisverlenende associaties? Het was Jung die opmerkte dat er een evenwaardige perceptie van relationele verbanden bestaat, niet gebaseerd op causaliteit, maar synchroniciteit. Dit is het samengaan van betekenisvolle gebeurtenissen in tijd. In tegenstelling tot de positivistische aanname (5), geeft het de realiteit van ons gedrag -onze onbewuste inhouden- veel authentieker weer. Het is de basis van creativiteit en lijkt wat op chemie: verbind twee ‘losse’ elementen in een betekenisvolle context en geniet van de synergie aan ‘toevalligheden’ die zo ontstaan. Het zijn de mogelijkheden van onze rechterhersenhelft, met de betekenisverlening van de linkerhersenhelft, die de wereld omtoveren in ‘magie’. En deze ‘magie’ is precies wat emotioneel herstel genereert (6).

Ieder jaar, van 16 tot 18 november zijn het Hecate-dagen. Deze periode steken er stormen op en is de electromagnetische power van de aarde sterker. Vooral honden reageren er gevoeliger op, wat vermoedelijk de mythe voedt dat Hecate, de godin van de magie, op deze nachten rondwaart op aarde. Ze is dan op zoek naar zielen van verwaarloosde en zieke honden, om hen uit hun lijden te verlossen. Naast haar beeltenis met verschillende dieren, vertoeft ze steeds in het gezelschap van ‘spookhonden’ en wordt haar komst aangekondigd door geblaf.

Het was op 18 november vorig jaar, dat ik ook mijn trouwe hond verloor. Ze werd 17,5 jaar. Het verliezen van een oud hondje, ondertussen blind en doof, lijkt een normale zaak, ware het niet dat het mijn fout was…

Ik was haar vergeten op het nieuwe dakterras en het beestje is onderkoeld ingeslapen. Door het donker vond ik haar eerst niet, maar geblaf aan de andere kant, wees me waar ze lag. Allezins, toen ik haar bereikte, stierf ze net. Het leek of ze had volgehouden tot ik eraan aankwam. Terwijl ik het uitriep, ben ik met Dut [Duchess] in mijn armen naar beneden gerend. Ik heb warm water in het bad laten lopen, maar het was te laat. Ze was al vertrokken…

Ik had er veel moeite mee en duwde de beelden en herinneringen weg. Door de drukte in de praktijk, nam ik ook niet de tijd om het te verwerken, tenzij die ene keer dat Iseult me onder het capje plaatste (zie ook Afscheid). Het ‘vergeten’ [verdringen] hielp en ik leek weer terug de oude. Ondertussen bleef haar bakje en nestje thuis staan en waren honden, en later alle huisdieren, uit mijn leven gebannen, ook al had ik dat niet door.

Tot in de zomer dit jaar een cliënt enthousiast vertelde over hun nieuwe pup Plato. Plots zag ik overal baasjes met honden. Het triggerde mijn gemixte gevoelens en streng besloot ik: “Het kan voor hen, maar niet voor mij!”  Een week voor mijn verlof vertelde dan een andere cliënt dat ze een nieuwe pup had, Charlie. Onmiddellijk dacht ik verlangend, doch slechts half bewust: “Als ik een nieuwe hond zou nemen, zou ik hem ook Charlie noemen…” En ik deed de gedachte direct teniet: “Maar dat gaat niet. Dan zou het al een hond zoals Dut moeten zijn, die zich ontzettend goed kan aanpassen –aan mij- en mee kan naar de praktijk enz. … Niet dus.” (zie ook conditionering)

Op vakantie in het buitenland werd die instelling een gewoonte. Je ziet er heel wat schattige kittens en leuke straathonden en mocht ik mijn dochter laten beslissen, dan namen we een heel asiel aan dieren mee. Tot op de verjaardag van mijn stiefmoeder, Larisa. Mijn vader is niet degene die verjaardagen traditioneel viert en dus nam ik het initiatief. We sloten af met een trip naar het dorp voor een gezellige dansavond in de plaatselijke pub waar een virtuoos coverbandje aan het werk was. Met ijstaart en een kaars zong heel de pub “Happy Birthday!” voor haar. Tot mijn stiefmoeder en dochter me van de dansvloer riepen. Voor de pub lag een hond te genieten van de straatwarmte en gezelligheid. Nog in een roes, liep ik erop af. Hij richtte zijn kopje naar me op en ik was onmiddellijk verliefd. Ik weet niet of het ons oogcontact of de coctails waren, maar na wat kennismaking en keuring besloot ik: “We adopteren hem!”. Mijn dochter kon haar oren niet geloven [Dit keer wel?] en reageerde enthousiast: “En zijn naam?”. Ik keek op naar de naam van de pub en antwoordde: “Charlie”. Bij de dierenarts daar, kreeg hij de verjaardag van BrainCTR mee: 5 mei.

Al snel werd (Sir) Charlie een bekendheid in Diest; ‘De hond uit het buitenland die al jaren naar de hondenschool lijkt te gaan’. Hij volgde me overal zonder lits, nam vrijheid wanneer het kon, wachtte aan kruispunten en stak voorzichtig over op zebrapaden. Hij voelde alles perfect aan en wanneer hij koppig was, vond ik (meestal) wel wat het probleem was. Of hij was overtuigd van zijn actie en had dan ook wel gelijk. In de praktijk wist hij precies wie goeiendag te zeggen en waar netjes af te wachten. Hij werd dan ook officieel aangekondigd op het kaartje voor onze WinterQ, (niet zo) toevallig ook mijn verjaardag. Als thema kozen we de sterren, de sneeuw en de ‘magie’,  zoals ook één van de eerste en favoriete films in de praktijk: Frozen. Ik was zo gelukkig met mijn nieuwe hond!

Op 16 november echter, werd hij ziek en ging de dag erop de kliniek in. Hij had nierfalen. Die nacht werd ikzelf ook ziek en had nachtmerries. De volgende ochtend bleef ik in bed en miste ook de begrafenis van een lieve vrouw. Het triggerde veel. Het was 18 november en Dut was precies een jaar dood. Het zag er naar uit dat Hecate ook Charlie kreeg. Ik huilde…

De dierenarts ontdekte dat Charlie twee bloedparasieten had. Ze komen enkel voor in het Middellandse Zeegebied. De universiteit van Luik volgde mee, want ze hadden nog nooit een levende hond met beide meegemaakt (Eén krijg je van een mug, de ander van een teek). Het goede nieuws was dat hij het zou redden na een kuur met injecties. De dierenarts leerde mijn dochter en mij deze tweemaal daags te zetten. De injecties zelf waren echter ook belastend voor de nieren en Charlie ging terug de kliniek in. Op 29 november, ’s morgens vroeg, kreeg Charlie een totale nierblokkade. Ik ging kijken en wist dat het gedaan was. Bang wachtte ik het telefoontje van de dierenarts af… Toen ik de volgende dag terug op bezoek kwam, was er goed nieuws. De nieren waren terug in gang geschoten; het zag er naar uit dat hij het haalde! Na al die dagen van afscheid, was ik zo blij en bleef nog wat bij hem. En terwijl ik nog nasnikte, kreeg hij daar bij mij, een hartaanval. Drie korte kikjes en het was gedaan. Terwijl ik de dierenarts luidkeels riep, heb ik onmiddellijk hartmassage ondernomen. Maar zelfs een adrenalinespuit kon niet meer baten…

30 november werd inderdaad de dag van Charlie’s dood, de feestdag van Hecate. Het was een trieste zaak. Ik had dan ook werkelijk alles gedaan om het beestje een mooi leven te geven. Dut was ik even op het dakterras vergeten, Charlie was een ‘vergeten’ hond die ik even van ’t straat heb gehaald. Bij Dut kwam ik net te laat en trof me schuld, bij Charlie was ik erbij en heb nog alles geprobeerd wat ik kon.

Toen ik nadien huilde, begon het te sneeuwen. De eerste sneeuw van deze winter. En met alle sneeuw, kwam ook alle verdriet van Dut eruit. Ik durfde opnieuw haar foto’s te bekijken en haalde alle beelden op van die avond, terwijl de tranen vloeiden. Het was een spijtig voorval! Ook al had ik verschillende signalen gekregen dat er iets niet klopte; ik had ze gemist of wist niet beter. Had ik het geweten, had ik ook alles voor haar gedaan!

Mijn vader moedigde me aan over rassen te lezen en eerst een leuk karaktertje te vinden. Een slimme zet! Vroeger belette mijn schuldgevoel me het verdriet te verwerken en werden alle honden, en later alle huisdieren, off-limits. Nu glimlachte ik bij kleine Dutjes en zocht evenzeer terrier-invloed van Charlie. Zo werd ik vertederd door een kleine, zwarte, schattige mix… wat uiteindelijk alles bleek te zijn wat Dut en Charlie niet waren!  Mijn vader schonk hem als uitdaging in het nieuwe jaar -heimelijk ook voor mijn verjaardag-. Boef! (Boeffer) is inderdaad een perfecte naam. Door het veto van mijn dochter, zal er echter nog heel wat ‘attunement’ (7) en training nodig zijn om er een Toby van te maken! -en dat zullen jullie geweten hebben! ? –

 Duchess (Dut)

(Sir) Charlie

Toby (Boef!)

We wensen jullie gelukkige feestdagen en een magische Kerst!

Met speciale dank aan Leen van DAP ’s Heeren, die zich uitzonderlijk heeft ingezet voor Charlie, net zoals haar vader ook ooit heeft gedaan voor Duchess.

(1)

Biologische wetmatigheden over de illusie van oorzaak- en gevolg worden in de Gestaltpsychologie gedefinieerd. Heuristieken zijn snelle analyses op basis van enkele kenmerken of ervaringen die meestal voldoende zijn voor onmiddellijke actie en beslissingen in noodsituaties of bij beperkte reactietijd, doch die tekort kunnen schieten in de complexiteit van de realiteit.

(2)

Janus is één van de oudste Romeinse goden en heeft een gezicht naar het verleden én één naar de toekomst. Het symboliseert begin en einde en alle andere mogelijke dualiteiten. Onze maand januari is ervan afgeleid.

(3)

De werking van beide hersenhelften wordt mooi geïllustreerd door Jill op TEDx.

(4)

Via stilzwijgende familieopstellingen met Lego® merken we de patronen waaronder een persoon handelt. Echter is het opvallend dat de logische verklaring of reden die de cliënt nadien geeft voor de keuze van zijn acties, de logica van de verschillende dynamieken voordien dikwijls tegenspreekt.

(5)

De functies en mogelijkheden van de rechterhersenhelft worden in de wetenschappelijke wereld nog onvoldoende onderzocht. Nochtans lijkt de rechterhersenhelft inderdaad sterker ‘bedraad’, voornamelijk waar het emotionele en non-verbale aandachtsnetwerken betreft. Dit stamt uit het positivistisch wereldbeeld waarin gezond functioneren wordt gelijkgesteld met het rationeel duiden van oorzaak-en-gevolgverbanden. Spirituele en paranormale ervaringen zoals telepathie werden daarbij afgedaan als een vorm van dysfunctioneel of psychotisch functioneren waarbij een psychotraumatisch verleden een onderliggende noemer bleek. Het is inderdaad zo dat een traumatisch verleden de activiteit van de rechterhersenhelft en dus bijgaande netwerken, kan versterken (evenals onderdrukken), omdat het nodig was waakzamer te zijn en sterker in te tunen op emoties en onbewuste motieven van zorgverleners. Dit om fijnmaziger te kunnen zoeken naar patronen van veiligheid, een functie van voornamelijk de linkerhersenhelft, wat ook rationalisatie in de hand werkt. Dit laatste past echter perfect in het positivistisch wereldbeeld en wordt als dusdanig niet als problematisch of abnormaal aanzien. Het vormt dikwijls het antwoord op de actievere rechterhersenhelft, ten koste van plotse triggering en (soms psychotische) intrusies, in plaats van herstel en integratie…

Op zich is psychotrauma echter geen noodzakelijke voorwaarde (gelukkig!) en kunnen beide hersenhelften én hun integratie in een gezonde balans worden getraind. Of uitzonderlijk natuurlijk aanwezig zijn zoals bij het genie Alma Deutscher. Een maximale integratie wordt bekomen daar waar de dissociatie eens de fragmentatie tot stand bracht: 7,8Hz. Vandaar dat meditatie een krachtig middel kan zijn om maximale hersenvermogens aan te spreken, evenals hypnose, waar structurele dissociatie of fragmentatie wordt bewerkstelligd of gedeeltelijk kan worden hersteld. (Veel trauma-patiënten, vooral deze die traumafobisch zijn, dienen echter correct te worden ingeleid in meditatie. Zo niet kan er overweldiging plaatsvinden of net versterking van de dissociatie en dus fragmentatie van de persoonlijkheid)

Mensen lijken ook grotere synchroniciteit (betrokken op zichzelf) of telepathische dromen (betrokken op anderen) te ervaren bij betekenisvolle gebeurtenissen met emotionele significantie of verwerking. De rechterhersenhelft is dan actiever. We merken ook dat psychotrauma de affectregulatie precies op de Schumann-resonanties verstoort, waarbij dissociatie met ontregelde HPA-aswerking specifiek de 8 Hz aandoet, de frequentie van dromen en spiritualiteit (zie ook Prof. Persinger)

Met volledige integratie van de rechterhersenhelft kan dus meer dan wat voor mogelijk werd gehouden. Een uitdaging voor de moderne wetenschap… (Ik ben er nog steeds van overtuigd dat een goede wetenschapper niet alleen in science gelooft, maar ook open staat voor science fiction… een mix van fenomenologie met kritische zin!)

(6)

Associaties beperken tot logische oorzaak- en gevolgverbanden die stroken met de meest waarschijnlijke of hopelijk empirisch vastgestelde wetenschappelijke verklaring is snoeien. Het zorgt voor een grotere kans op vals negatieven in het begrijpen van de realiteit. Dit door het ontbreken van een ruimer of dieper inzicht. Bovendien houdt het pijnlijke verbanden en betekenisverlening uit het verleden in stand. Op die manier reduceert het het emotioneel functioneren van een individu. Temeer door trauma aangeleerde ongezonde verbanden steeds beperkender werken. Anderzijds is een kritische geest nodig om zich gezond te oriënteren in de realiteit en succesvolle acties te ondernemen.

Associaties uitbreiden door betekenisverlening en synchroniciteit, is creativiteit. Het genereert vals positieven, maar ook nieuwe perspectieven, diffuseert oude pervasieve verbanden en creëert nieuwe mogelijkheden. Bovendien wordt de innerlijke betekenisverlening beleefd [feel!]. En laat dat nu net verandering bewerkstelligen…

(7)

(Dissociative) Attunement is het zich afstemmen op de ander, voornamelijk non-verbaal, zodat er emotioneel responsief naar de ander wordt opgetreden en er hechting en verstandhouding ontstaat. Dit is een onzichtbaar proces dat voornamelijk door de rechterhersenhelft wordt aangestuurd met synchroniciteit in ritmiek en frequentie. (Muziek speelt hier rechtstreeks op in.) Hiervoor wordt de ademhaling, houding en de non-informatieve elementen van de taal, zoals prosodie, onbewust afgestemd en geïntegreerd met de informatieve waarde en betekenisverlening van taal.