Afscheid

BrainCTR integreert het ‘id’ van Freud met verborgen angsten en verlangens opnieuw in de menselijke psyche. Het terugvinden van de creatieve, authentieke ziel legt de weg open naar een harmonisch en bevredigend leven. Het wordt gesymboliseerd door Lilith, de levengevende grote godin in de overwegend matriarchale, vroege Babylonische samenleving (*).

Lilitu [vrouwelijke spirit] was verbonden met de vrije natuur, dieren en het leven zelf in de vorm van het verzorgen en beschermen van jonge kinderen en het begeleiden van belangrijke transitiemomenten; geboorte, sterven en psychologische transformaties. Lilith is niet bang om het verborgene, onderbewuste en taboe te onderzoeken en is thuis in de mysteries van het leven en de dood. Ze heeft de macht om stormen te ontketenen en hoewel oorspronkelijk een maagdelijke godin, staat ze voor seksualiteit, het huwelijk en gelijkwaardige relaties. In klein-Azië werd ze Hecate genoemd [zij die op afstand werkt] en in vroege Egyptische dynastieën Isis [zij die huilt] (**).

Bij neurotherapie kun je er niet onderuit; je rugzak wordt omgekeerd. Het is onderdeel van het natuurlijke herstel- en integratieproces van de hersenen. Verdrongen negatieve emoties zien het licht en worden beleefd. Is het in lichte mate, ervaren cliënten tijdelijk irritatie en eventueel een opluchtende huilbui. Veelal wordt echter een diepe transformatie op gang gebracht, waarbij het rouwen om verlies en verlatenheid onderdeel uitmaakt van het therapeutische herstelproces. In die pijn hervinden mensen hun authentieke noden, verlangens en dromen; met tranen spoelen ze het leed weg en reinigen de ziel voor een nieuw begin met toegenomen wijsheid, zingeving en energie. Wat populaire gezegdes ook mogen beweren, het is de enige manier om los te laten en authentiek ontvankelijk te zijn voor wat komt.

Onverwerkte spanning en emoties zoals afwijzing, misbruik van vertrouwen, verlating en verlies voel je in je buik, voornamelijk boven je navel en in het onderste deel van je maag [zonnevlecht]. Veel mensen proberen het te overstemmen (eten), te verdoven (alcohol & drugs), veranderen hun perceptie erover (negeren of rationaliseren) of somatiseren (PDS). Het stopt echter het genezingsproces en leidt tot lichamelijke of psychische schade en het ontbreken van de nodige corrigerende levenskeuzes en gezonde acties.

Negatieve emoties zijn een belangrijke communicatie van je ziel. Woede vertelt ons waar onze grens is overschreden, wat ons kwetst en waar we in onze integriteit zijn geraakt; angst waarschuwt ons voor gevaar; walging behoedt ons voor vergiftiging en negatieve levenservaringen; jaloezie laat ons kennismaken met onze wensen binnen onze mogelijkheden of binnen ons bereikbare streven; en verdriet doet ons verlies en teleurstelling verwerken en loslaten.

De laatste twee jaar heb ik als geen ander geleerd hoe je het doet. Eerst verloor ik mijn binnenvijver-vissen – ze waren voor mij huisdieren met ieder een ‘ingefluisterde’ naam – , later werd mijn kater Vlekker overreden en volgde mijn blauw ‘pet’-visje Lizzy. Wanneer ze me zag kwam ze vlak onder het wateroppervlak hangen, zodat ik haar voorzichtig op haar rugvin kon aaien. Ik miste het bij allebei en heb gehuild terwijl ik me hen inbeeldde en bijgaande aaibewegingen maakte.

Later dit jaar stierf plots mijn grootmoeder en enkele maanden later, even onverwacht, mijn ex-schoonmoeder. Het voelde als een mes in mijn buik. ‘s Avonds laat, veilig onder de dekens, ademde ik diep uit, voelde bewust de pijn in mijn lichaam en nam mijn hondje Duchess in mijn schoot, tegen mijn buik aan. Ik voelde de warmte, terwijl ik Dut flodderde. In gedachten gaf ik hen dan een warme knuffel en huilde zo de pijn en het verdriet van me af…

Twee maanden geleden gaf ik dan ook Duchess af. Dutter was 17,5j -ouder dan mijn dochter- en ondertussen schriel geworden, met een krom rugje, zoals je dat bij oudjes hebt. Bij het uitlaten op het nieuwe dakterras is ze onderkoeld ingeslapen. Iemand zei me: “het schijnt een mooie dood te zijn”. Mijn dochter troostte me met dat het beestje haar tijd was gekomen; die week was Dut al meerdere keren door de poten gegaan –ze was op korte tijd inderdaad achteruit gegaan- Ze vond het beter zo; volgens haar had ik Dut toch niet kunnen doen inslapen.

Ik kon het me niet vergeven en werd ondertussen gewurgd door een band rond mijn middel en kreeg geen hap door de keel. De (nor)adrenaline raasde en ik kon de slaap niet meer vatten. Ik duwde de herinnering, de beelden, weg, niet klaar om de realiteit en verwerking ervan aan te gaan. Iseult, mijn voormalig partner in de praktijk, plaatste me toen onder het capje [neurofeedback] om het verwerkingsproces op te starten. Ik herinner me dat ik nadien in mijn slaap heb gedacht: “nu is er tijd voor”. ‘s Morgens werd ik met dikke betraande ogen wakker.

Het bleef pijn doen (nu nog); thuiskomen met niemand aan de deur, het lege eetbakje en haar kussentje met speeltjes, de restjes eten rechtstreeks in de vuilbak, de onverwachte stilte naast mijn bed… steeds was het een messteek in mijn buik. Iedere keer stond ik er bewust even bij stil, wreef over mijn buik en liet, wanneer ik kon, de tranen rollen. Het zou een proces worden van verwerken [huilen] en loslaten, temeer ook de geur uit haar nestje stelselmatig vervloog… Het lukte me echter niet er voldoende ruimte voor te maken. Of ik was niet klaar om los te laten. Of ik negeerde mijn buik, die stelselmatig opnieuw een versmachtende band was geworden.

Op Oudejaar bleef ik bij mijn beste vriendin slapen. ‘s Nachts, toen iedereen naar bed ging, kwam haar hondje Lily spontaan in mijn schoot, tegen mijn buik aanliggen. Voor het eerst had ik terug dit troostende, warme gevoel en terwijl ik haar flodderde, huilde ik het nieuwe jaar in…

Twee weken geleden bracht het nieuwe jaar echter terug een zwarte dag. ‘s Avonds werd mijn sluiergoudvis Jupiter plots ziek. Samen met de twee goudvissen en het Zebra-kuisertje van mijn dochter (Swa, Marie-Jeanne en Plak) zijn het de enige huisdieren die we nog hebben. Jupiter had orgaanfalen en ontwikkelde waterbuikzucht. Er is niks aan te doen en terwijl de vis geen afvalstoffen meer kan afvoeren, vult ze zich met vocht en blaast langzaam op, tot ze van binnenuit scheurt en sterft. Ik wist dat ik het beestje moest afmaken en zag er danig tegenop. In de hoop op reanimatie van organen, nam ik de vis onder water in mijn handen en masseerde zachtjes zijn buikje. Hij vond het fijn en het hielp even. Maar ik wist dat het hopeloos was.

Die nacht droomde ik dat mijn vis monstrueus opblies en dat ik de kop achter de kieuwen -met ondertussen een drakenzwaard- moest afhakken (zo wordt het gedaan bij grotere vissen). Ik werd misselijk wakker en probeerde de realiteit te ontvluchten. Ik reed nog naar de aquariumwinkel in de hoop op een hulpmiddel. “Hannelore, je weet dat het ongeneeslijk is. Vissen kun je niet opereren of een orgaantransplantatie geven. Zet de vis apart. Hij zal spoedig sterven.”

Terug thuis zette ik Jupiter in een emmer. Het bloeden binnenin was al gestart en mijn witte vis kleurde aan de vinnen langzaam rood. Ik belde mijn vriendin en al huilend vertelde ik: “Jupiter heeft waterbuikzucht en zal langzaam openscheuren. Ik moet hem afmaken, maar ik kan het niet. Waarom gaat alles rondom mij dood?” Waarop mijn vriendin antwoordde: “Mijn mama gaat dood”.

Zij had net telefoon gehad. Met haar verjaardagsfeestje, eind november, had haar mama verteld last te hebben en het te laten onderzoeken. Nu bleek de dosis morfine van de huisarts onvoldoende… omdat het uitgezaaide kanker bleek.

Hoe neem je afscheid van een mama die nog leeft?

Een tijdje later plaatste ik Jupiter in een vers bakje water, net groot genoeg zodat hij er comfortabel in paste… en plaatste hem in de vriezer. Nadien nam ik een warm bad, voelde de pijn in mijn buik, ademde diep uit en merkte hoe de tranen mij langzaam deden ontspannen en de pijn wegebde…

De avond erop was ik uitgenodigd bij één van mijn beste vrienden; hij zat nu ook in de trein van de 4 [40 jaar geworden]. Het koppel had net een pup in huis gehaald en we waren er onmiddellijk weg van. Nadien vroeg hij me met twinkelende ogen: “heb je niets gemerkt?” terwijl zijn vriendin trots haar buikje toonde. “Een pup? Kinderen??” lachte ik verbaasd. “Wat krijgen we nu???”

“Een man mag al eens van gedacht veranderen” grinnikte hij gelukkig…

(*) Lilith heeft sindsdien en doorheen de geschiedenis een heel detoriatieproces ondergaan, waarbij ze in het patriarchaat als eerste opnieuw opdook als vrouw van Adam (Hebreeuws); nadien scheidde en hertrouwde met Samuel of Lucifer, de gevallen engel; dan terugkeerde als heks; en als laatste symbool stond als de vrouwelijke vampier, die mannen ’s nachts neemt, wanneer ze rusten en hulpeloos zijn, om hun zaad waar miljoenen demonen uit worden geboren…

(**) Bij BrainCTR versterken we het hersennetwerk met integratie van de rechterhersenhelft middels neurotechnieken en ondersteunende psychotherapie. Wat de linkerhersenhelft ook moge denken, de rechterhersenhelft is uiteindelijk de verborgen meester van al onze acties. Niet rechtstreeks beschikbaar via taal, huist het onze authentieke emoties, evenals verdrongen gevoelens van woede en verlies. Het is ook daar waar ons vermogen ligt om te connecteren met alles om ons heen, inclusief het beleven van liefde…