Games

Mensen spelen spelletjes. Overal. Leuke gezonde spelletjes bieden anderen wat generositeit, een zonnestraaltje en dankbaarheid voor de creatieve, galante of behulpzame uitwisseling. Het is waarbij ik “Hi Beauty,”, beantwoord met “Thx, Mister!“ met oprechte appreciatie voor de ander.

Hunger games

Als mensen in therapie komen, zitten ze dikwijls vast in relatiepatronen, zowel thuis als op het werk. Geen burnout zonder een onderliggend intimiteitsconflict! Het zijn destructieve patronen aangeleerd in de kindertijd met onderliggend meestal één of meerdere gapende wonden van miskenning, afwijzing, verlies en beschadigd vertrouwen. In een poging toch te ontvangen òf te behouden wat men nodig heeft, ontstaan uiteindelijk destructieve spelletjes die ongezonde gewoonten (verslavingsgedrag), relaties en communicatie in stand houden. En het is vooral dàt wat onze werkvloer en huwelijken bezighoudt!

Dat het niet zo eenvoudig is een nieuw patroon te starten, toont de hardnekkigheid waarbij deze games jarenlang worden onderhouden. Het brengt mensen verder van oprechte relaties die efficiënte resultaten bieden (werkvloer) of innerlijke rust en voldoening schenken (huwelijk).

Temeer we in recent onderzoek met UPC Kortenberg/UZ Leuven opmerkten dat hersenen vooral blijken verstoord in ontwenningsmodus en kwasi normaliseren nadat (averse) verslavende stimuli zijn aangeboden. Het wil zeggen dat hersenen de destructieve patronen hercreëren om normaal (*) te kunnen functioneren. Het heeft ook heel wat implicaties voor de huidige volwassenpsychiatrie, gestoeld op het feit dat trauma irrelevant is in ontwikkeling en behandeling van psychiatrische ziektebeelden. Dit omdat oa. de hersenen van veel kinderen in ernstig traumatische situaties kwasi normaal functioneren. Trauma -en de destructieve patronen die eruit volgen- dient nu dus herzien in de psychiatrie.

Het is echter niet evident boven je eigen hersenen uit te stijgen. (ik wens je veel succes.)

Dus. Wat nu?

Fair Play

We hebben de ander nodig. Onze hersenen zijn in relatie met significante anderen gegroeid en dus is het in relatie met significante anderen, dat onze hersenen positief herprogrammeren.

Dat is het doel van therapie.  En hoewel ik onderhuids steeds op zoek ga naar de wonden om pijn en angst te kunnen valideren en verminderen, is vooral de relatiedynamiek, al dan niet expliciet, onderwerp van behandeling.

Maar hoe verander je die relatiedynamiek indien je hersenen het patroon hercreëren? We zijn niet allemaal therapeut en het is allerminst een rationeel proces! En wat met mensen op je werk? Je hebt geen idee van hun achterliggend verhaal –het zou jouw verhaal kunnen zijn- , dus hoe kan je efficiënt werken zonder in hun spel verstrikt te raken en positieve werkrelaties behouden?

BrainCTR heeft er een eenvoudig communicatiekader voor ontworpen: Fair Play.

Nee, geen ‘To Do’s’ of geboden (hoewel we die ooit ook hebben opgesteld voor de ‘diehards’ ? ) Het vertelt je ook niet wat je inhoudelijk moet doen, waar je een punt of een komma dient te plaatsen -of aub-… Wel is het een kader waarin je communicatie ordent, zodat de ander

steeds vanuit zijn uniekheid wordt geconsulteerd en

je een oprechte interactie verkijgt waarin

de beste oplossingen

voor iedere context tot stand komen in

een gedeelde verantwoordelijkheid.

Je kan het gebruiken om problemen aan te kaarten, afspraken te maken, klachten te behandelen, effectief hulp aan te bieden zonder zelf de problemen op te laden of oprecht contact te maken met het beste wat de ander te bieden heeft…

We delen het je graag met je op www.fair-play.one