Ikzelf heb een moeilijke periode achter de rug.
‘Familiegeheimen’ zagen het licht en dit ging gepaard met heel wat boosheid en verdriet.
Mijn ouders zijn me dierbaar. Ik ben dus dankbaar dat vele tranen, brieven en moeilijke gesprekken later, een hernieuwde band is gesmeed waarin we ons allemaal kunnen vinden. Het heeft inspanning gevergd. Ieder van ons kreeg een spiegel voor; wat is voor ons belangrijk en vooral waaróm –onze waarden en normen-. Dit was best angstaanjagend. En pijnlijk. We werden niet alleen geconfronteerd met onze schaduwkant. Meer nog werd duidelijk hoe sommige van onze overtuigingen en acties uiteindelijk het tegenovergestelde brachten van wat we wensten.
Maar wát we uiteindelijk vonden, maakte het allemaal de moeite waard!
De voorbije Kerst was ik extra ‘gevoelig’ opgestaan. Zonder aanleiding. Het zat gewoon in mijn kleren… Aangekomen op het familiefeestje vertelde ik dit mijn moeder bezorgd. Ze gaf me een knuffel en zei: “Het komt wel goed.”
Binnen was het gezellig en toen mijn grootmoeder een grappige droge opmerking maakte, werd het algauw een leuke boel. Later zaten mijn moeder, grootmoeder en dochter vlak bij mij aan tafel. Hoe bijzonder was het, vier generaties vrouwen lachend bijeen; alle anders, alle met een eigen geschiedenis en toch alle onlosmakelijk verbonden. Even in gedachten verzonken, dacht ik aan hoe moeilijk het was geweest voor mijn moeder. Hoe ik haar had geconfronteerd met mijn pijnlijke emoties… en die van haar. En hoe ze uiteindelijk zelf mocht ervaren dat deze identiek waren, hoezeer ook verborgen; door generaties heen, om redenen die niet hadden mogen bestaan… uit liefde. (zie ook Jip&Janneke 1/2)
Mijn moeder keek me toen met twinkelende ogen aan en startte met:
“Er stond eens een meisje in de keuken bij haar moeder. De moeder was worstjes aan het bakken”. Mijn grootmoeder begon te gniffelen. Ze kende het. Mijn dochter en ik keken nieuwsgierig. Mijn moeder, leerkracht en tolk gebarentaal, vertelde dus sappig theatraal verder.
Het meisje zag hoe de moeder de eindjes van de worstjes verwijderde –kap kap- en de worstjes in de pan goudbruin bakte. Later, wanneer het meisje haar moeder hielp in de keuken, werd ze bedreven in –kap kap- automatisch de eindjes van de worstjes te hakken. Een dag, terwijl ze –kap kap- de worstjes in de pan gooide, vroeg ze haar moeder: “Mama, wat is de reden dat de eindjes van de worstjes moeten?” De moeder keek haar dochter even beduusd aan en antwoordde: “tja, dat weet ik eigenlijk ook niet. Ik heb het zo geleerd van je grootmoeder. Misschien moet je het haar eens vragen.” En dus, wanneer het meisje de volgende keer bij haar grootmoeder op bezoek ging, stelde ze de bewuste vraag. “Oma, wanneer we worstjes bakken, dan halen we zo –kap kap- de eindjes ervan af voor we de worstjes in de pan gooien om ze dan bruin te bakken. Waarom?” De grootmoeder wenkte het meisje naar de keuken en opende haar kast. Ze haalde er een oude pan uit en wees: “omdat mijn pan toen maar zo breed was!”
We moesten allen hartelijk lachen. Eindelijk hadden we het allemaal begrepen. En mijn ‘gevoeligheid’ die dag werd verwend met plezier, warmte en liefde. (Dankjewel, mama.)
Ik weet dat niet iedereen van ons dit geluk heeft. En dat velen nog in moeilijke situaties verkeren. Toch helpt het te starten bij jezelf.
! Nee, je hoeft er geen goede voornemens voor te hebben. Geef toe, hoe lang houd je die vol?
! Nee, je hoeft er ook niet hard voor te werken. Liefde verdien je toch zo?
!!! En néé, het gaat vooral niet over hoe goed of slecht je (iets) doet…
… wel over het waaróm!
Sta dit jaar even stil bij alles wat je doet of belangrijk vindt.
- Waarom? Wat wil je ermee vermijden? Wat zou er kunnen gebeuren?
- Wat zou je dan wel willen bereiken? Waarom?
- Is er een andere, betere manier om te bereiken wat je uiteindelijk wil? Hoe doe je dat dan? Wat heb je ervoor nodig?
Voor dit jaar wens ik je dus een geslaagde date met jezelf…
en vind de liefde van je leven!
