Make magic!

Nog de laatste kerstcadeautjes, de lichtjes in de straten, de kerstmuziek, -de glühwein- … mocht je voordien nog niet in de illustere kerstfeer zijn ondergedompeld, ontsnap je er niet aan vandaag…

In de kerststemming

Helaas, evenzeer verzwegen, doch niet minder aanwezig, neemt gestaag een zekere nervositeit toe. We weten uit ervaring wat we kunnen verwachten. We hebben, minstens onbewust, vermijding en defensie voorbereid. Meer nog koesteren we hoop. We hebben ons extra ingespannen, willen ons uiterste best doen, stellen ons ontvankelijk en liefdevol op… voor het gezelligste familiegebeuren van het jaar. Is het dan gek dat we teleurgesteld zijn wanneer Jos, Jef en tante Gilleke dit keer niet anders reageren?

Het is waar. Investeer je tijd in mensen, zie je hen nadien liever. “Waarom zou je er anders energie aan verspillen?“ Het is een sterk psychologisch mechanisme. En dus, hoe groter je inspanningen, hoe sterker je betrokkenheid, hoe liever je hen ziet, hoe sterker de teleurstelling nadien. Het ontlokte een collega-psycholoog de cynische opmerking: “Ze zouden het moeten verbieden, die verplichte familiefeestdagen… “. Het is waarom mensen verbitterd ophouden met (liefde) ‘geven’. Hoe uiteindelijk de teleurstelling zich innestelt doorheen relaties en familiebanden; stilzwijgend, op de achtergrond of in onderhuidse oorlogen.

Het is dan ook een gegarandeerd recept voor falen: met nòg meer inspanning herhalen wat voorheen ook al niet werkte en hopen dat (vrij accurate) voorspellingen van ‘wetmatigheden’ niet worden ingelost. Alsof de aarde plots stopt met draaien. Nochtans werkt diezelfde psychologie minstens even krachtig wanneer deze omgekeerd, circulair, wordt ingezet.

Bij wie daarvoor beter te leen dan de twee grote Westerse leiders gedurende WOII?

Historisch wereldpraatje

Franklin Roosevelt (president VS) en Winston Churchill (eerste minister GB) hadden een gelijkaardige elitaire achtergrond, doch ook sommige significant verschillende waarden en normen. Hun complex diplomatiek spel was een mengeling van vriendschap, eigenbelang –minstens ego- en politieke strategie. Initieel hadden Churchill en Roosevelt, de laatste toen nog bevelhebber op een Schots bataljon, elkaar ontmoet op zee. Hoewel beiden marine-fanaten, herinnerde enkel Churchill zich dit. Of zo beweerde althans Roosevelt. In die tijd, hadden beide heren het niet zo voor elkaar. Dit veranderde toen een gemeenschappelijke vijand hen bij elkaar bracht: Hitler. Voor de VS was het belangrijk grip te krijgen op wat zich in Europa afspeelde en Groot-Brittanië zou daarbij een beslissende rol kunnen spelen, wat nadien ook bleek.

Op basis van zijn voormalige posities als ‘Minister van marine’ en later ‘munitie’ en zijn kennis van geschiedenis en literatuur, schatte Roosevelt Churchill als toekomstig meest waardevolle partner in. Beide mannen waren ook gekend om hun uitgelezen private bibliotheek met unieke exemplaren. Bovendien had Roosevelt kennis genomen van Churchills’ eerste volumes over de biografie van de 1ste Hertog van Marlborough, zijn voorvader en één van de grootste staatshoofden van Engeland. Het is een sterk staaltje literatuur met pittige historische verslagen over oa. de oorlog met de Zonnekoning, Louis XIV (FR) in de 17-18e Eeuw; zowel historisch als in de toen actuele politiek zeer waardevol.

President Roosevelt contacteerde Churchill met de melding dat dit boek hem ter ore was gekomen en of hij dit mocht lezen. Churchill, gevleid, stuurde een gehandtekende kopie van het werk. Veertien dagen later stuurde Roosevelt een dankbriefje terug met de notitie hoezeer hij onder de indruk was. Het betekende de start van een vriendschap met jarenlange oorlogscorrespondentie die het verdere wereldbeeld zou bepalen.

Aan het einde van de oorlog koos Roosevelt echter partij voor Stalin, in de hoop op een bondgenoot tegen het militarisme in Japan. Zeer tegen de zin van Churchill. Om zijn relaties met Stalin te versterken, ontzag Roosevelt daarbij ook geen grapjes over Churchill. Churchill ergerde zich niet alleen, doch vond dat Roosevelt Stalin onderschatte. Daarbij moest volgens hem aandacht worden gegeven aan Charles de Gaulle in de opvolging van Frankrijk.

Churchill herinnerde Roosevelt toen aan de twee unieke exemplaren van nooit openlijk gepubliceerde Kipling-dichtenbundels die hij bij deze schonk als aanvulling op zijn unieke bibliotheek (“The Burden of Jerusalem” – “A Chapter of Proverbs”). Hoewel Churchill nooit volledig zijn slag thuishaalde en zich met tegenzin neerlegde bij hoe het naoorloogse wereldbeeld er zou uitzien op de Conferentie van Jalta (1945), heeft Roosevelt nooit zijn geplande tête-à-tête met Stalin -zonder Churchill- laten doorgaan.

Repeat history

Terug aan de familiedis, heeft het dus weinig zin te hopen op een spontane sneeuwbui. Wat Roosevelt deed, was zelf het politieke klimaat naar zijn hand zetten. Hij ‘gaf’ niet meer dan zijn oprechte interesse in de bezigheden van de ander; d.i. ernaar vragen, erover communiceren, ervan leren; gemeenschappelijke grond vinden; vol bewondering andere talenten ontdekken; en zijn lof uiten.

Meer nog bood hij nadien de ander, Churchill, ook een kans om te ‘geven’. Hij vroeg daarvoor specifiek om datgene waarin de ander goed is; om ervan te leren of er hulp in te krijgen. Voor Churchill was dit (eindelijk) een erkenning voor wie hij was en wat hij kon. In zulke omstandigheden aarzelen mensen zelden om te helpen, zelfs als dit hen enige moeite kost.

Toch kan het zijn dat je niet direct krijgt wat je wil of verwacht. Churchill mocht dit ondervinden, toen Roosevelt zijn vraag naar legermateriaal negeerde, ondanks talloze brieven. Roosevelt diende immers evenzeer zijn politieke beleid te bepalen en de VS stond er niet bepaald om te springen een oorlog in Europa te starten. Het was aan Churchill om tegemoet te komen aan deze bezorgdheid. Via Harry Hopkins leerde Churchill precies wat Roosevelt nodig had. Hij gaf Roosevelt de nodige redenen en middelen zodat hij die hulp toch kon krijgen. Nadien volgden geheime ontmoetingen en zijn bekende speeches om tegemoet te komen aan de terechte bezorgdheid van (Roosevelts’ achterban in) de VS.

Toen de VS uiteindelijk hulp bood, werden ze alsnog betrokken in de oorlog. Investeringen waren gemaakt, allianties gesmeed. Het klopt immers. Hoe meer je investeert en riskeert, hoe meer je gelooft lief te hebben…

Make the magic happen again.

Leer dit jaar Jos en Jef dus écht kennen in hun leefwereld en vraag hen om een dienst. Met plezier komen ze je hierin tegemoet, blij erkenning te krijgen voor wie ze zijn of wat ze kunnen.

… niet meer dan authentieke betrokkenheid.

Met de juiste bril, herleeft de magie!

Keywords voor een positieve bril:

Interesses -> gemeenschappelijke grond, talenten? (erkenning!)

Negatieve reactie (angst!) -> bezorgdheid?

Benodigdheden voor hulp of erkenning -> geruststelling!

En om het met aloude ‘historische’ woorden te zeggen:

Zalig Kerstfeest!

Bedankt ook aan iedereen voor de vele kerstwensen!