Kids
Neurofeedback bij kinderen…
De voorkeursbehandeling!
Een kind is geen imperfecte volwassene, maar een perfect kind…
Veel van mijn cliënten zijn onzeker over het ouderschap. In de eerste plaats vragen zij zich af of het wel gepast is dat zij hun kind aanmelden. Misschien is er helemaal niets aan de hand.
Sommige vaders geloven dat hun kind perfect in orde is en geen onderzoek nodig heeft, ook al vraagt de omgeving anders. Ze geven blijk van onvoorwaardelijke acceptatie van hun kind. Sommige moeders uiten hun bezorgdheid, ook al vindt de omgeving dat alles in orde is. Net omdat ze hun kind in alles onvoorwaardelijk willen bijstaan en het in niets tekort willen doen.
Er is echter meer. Ook cliënten die voor henzelf komen, hebben dikwijls dezelfde twijfel.
Achter deze houding ligt een nog meer prangende vraag: “Doe ik het wel goed? Ligt het aan mij? Ben ik wel ok?”. Een aanmelding bij een psychiater of psycholoog confronteert immers impliciet met een vreselijke schuld- of schaamtevraag…
De meeste ouders hebben evenwel het beste met hun kinderen voor! Veel ouders stel ik dan ook gerust. Ben je ongerust? Meld je kind aan! Wanneer er niets aan de hand is ben je beiden gerustgesteld, want ook je kind pikt die bezorgdheid op en weet hier evenmin blijf mee.
Een ongeruste ouder heeft meestal ook wel reden om bezorgd te zijn. Ouders proberen immers hun kinderen te helpen en soms lukt dit niet of komen er kleine signalen die erop duiden dat iets niet klopt. Een responsieve ouder merkt dit op, maar kan het kind daarom niet altijd helpen. Sommige ouders proberen dan nog harder hun best te doen met nog meer van hetzelfde… al werkte dit eerder ook al niet.
Misschien zou het helpen mocht je door de ogen van je kind kunnen kijken. Helaas zijn je hersenen als volwassene ondertussen volgroeid en zien er heel anders uit. Daardoor laten ze ook weinig herinnering achter over hoe je zelf als kind de dingen waarnam. Dikwijls heb je als ouder dus geen idee wat kinderen precies kunnen, denken, voelen of begrijpen in verscheidende situaties. Kinderen zijn zich hier evenmin sterk van bewust, net omdat hun hersenen nog niet zijn volgroeid, en dus laten zij zich leiden door wat de omgeving hierover vertelt.
Toch hoeft dit allemaal geen probleem te zijn. D. Winnicott zei het in de jaren ’50 van vorige eeuw al: de ‘goed-genoeg’-ouder is de maatstaf. We zijn immers allemaal mensen en maken fouten. En als er iets is wat kinderen (moeten) leren, is het dat wel. Een ouder die fouten maakt, deze duidt, herstelt en eruit leert, zich verbetert, is een dankbare leerschool voor een kind.
Soms stel ik het ouders andersom voor. Een visualisatieoefening.
Stel je eens voor dat je de perfecte ouder was. Je deed alles precies zoals het hoort en maakte nooit een fout… (mocht het al kunnen; eens in een visualisatie is het bijzonder moeilijk de perfectie ondubbelzinnig te concretiseren) … het lijkt dan wel of je als ouder groeit –letterlijk: groter worden-. Maar vooral, valt het op hoe het kind dan krimpt? Het kind was al klein en de afstand naar een ouder die zoveel meer kan en weet is groot. Nu wordt het echter zo ontzettend klein dat het opkijkt naar zijn perfecte ouder en de afstand onoverbrugbaar lijkt… En afstand voelt koud.
#stilstaan bij de eigen kindertijd en het ouderschap: “Het drama van het begaafde kind” (ISBN 9789026926631). Dit boek is een aanrader voor iedereen!
Kinderen en ouders hebben in hun denken, handelen en voelen dikwijls geen alternatieven. Anders hadden ze deze al inroepen! Het is het resultaat van wat we hebben geleerd, al dan niet bewust, en hoe onze hersenen daarin ontwikkelden, al dan niet met een biogenetische of verworven afwijking.
Gelukkig staan ouders en kinderen niet meer alleen. Naast de vele literatuur en wetenschap die clinici ter beschikking hebben om ouders andere mogelijke handvaten te bieden en dichter bij de leefwereld van hun kind te brengen, biedt ook de technologie vandaag een alternatief met neurotherapie.
Niets zo frustrerend voor een kind dat er niet in slaagt om aan de verwachtingen te voldoen. Zo’n kind leert de situatie te vermijden omdat de afstand naar succes te groot is en geeft dus op. Niemand wil deze ervaring; niemand houdt van het gevoel tekort te schieten. Wanneer de hersennetwerken van je kind goed ontwikkelen, zodat alle gebieden vlot kunnen worden aangesproken, is het ook in de mogelijkheid spontaan gedrag te stellen, dat kan worden beloond of goedkeuring verdient.
Als ouder kan je dit beïnvloeden door aandacht te hebben voor de ontwikkeling van je kind en je verwachtingen op te delen in haalbare mijlpalen. Toch kan dit niet altijd voldoende zijn.
Met neurotherapie kunnen hersennetwerken die nog te zwak zijn of minder goed ontwikkeld, worden getraind. Kinderen maken voortdurend nieuwe verbindingen. Indien dit wordt gestimuleerd en gekanaliseerd in een efficiënt functioneel netwerk, kan de ontwikkeling van de hersenen en aanpassing aan de omgeving worden versterkt.
Je geeft je kind zo betere kansen om spontaan het juiste gedrag te stellen. Het ontwikkelt zo ook meer ‘brain power’ om zich aan te passen aan een groeiend complexere omgeving.
De Neurguide database heeft aangepaste normen voor kinderen en heeft heel wat onderzoek ondernomen naar intelligentie en leerstoonissen bij kinderen (met een Brain Performance Index en discriminantfactoren voor leerstoornissen afgeleid uit een qEEG). Omdat Loreta-Z neurofeedback echter reële functionele afwijkingen ten opzichte van een normaal werkend kinderbrein aanpakt, is een training steeds individueel aangepast aan je kind, ook al is er geen precieze diagnose.
Je kind wordt geholpen, en dat is het belangrijkste!
Loreta-Z neurofeedback is beschreven als de voorkeurbehandeling bij kinderen en werd recent ook uitgebreid gepubliceerd in wetenschappelijke peer reviewed vakbladen.
http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1056499314000297
Copyright © 2014 - 2024 . All rights reserved.