Feed back (update)

September was weer daar en velen kregen het signaal opnieuw te starten, op werk of school. Toch verandert er veel voor BrainCTR in het nieuwe schooljaar…

Begin dit jaar was immers bijzonder met heel wat ongewone uitdagingen. Zo waren er ook Eva en Louise, die onzeker hun stage aanvatten. Beiden kampten met weinig zelfvertrouwen en zochten al officieel hulp voor faalangst in hun studies. Er was weinig reden toe, doch een onverbiddelijke ‘must-do’-lijst, negatieve evaluaties, insensitieve reacties en een tekort aan responsiviteit in vorige leerervaringen hadden ertoe geleid. Het kostte me echter weinig moeite hun aandacht te richten naar de wonderen en uitdagingen van de buitenwereld. Hun verbazing en nieuwsgierigheid groeide en prikkelde hun natuurlijke talenten en gaven. Het maakte dat ze investeerden in zichzelf om tegemoet te komen aan een gemeenschappelijk ideaal: thuiskomen in de échte wereld die ze voor zichzelf en voor anderen een beetje mooier konden maken [Flow]. Het enige wat ik ervoor deed was een ontvankelijke leeromgeving creëren en hen kennis en ervaringen bieden, waarin ze voordien onbekend of blind waren…

Mijn dochter heeft mij grotendeels opgevoed. Ze was bijzonder angstig als peutertje en had zo soms haar veeleisende eigenaardigheden. Ik daarentegen was nogal nonchalant, woonde ver van mijn omgeving, werkte én studeerde in functie van Hét Succesverhaal en stond dus voor de taak dit kleine meisje té vroeg zelfstandig te maken. De enige manier waarop het werkte was uitdagingen te bieden met veel begrip, veiligheid en communicatie en continu mijn eigen handelen in vraag te stellen.

Mijn dochter voelde al snel die ruimte en vestigde mijn aandacht op wat een góede moeder zou doen en hoe ik tegemoet moest komen aan wat zìj nodig had. Of wat andere kinderen nodig hadden. Zo organiseerde ze als klein meisje spontaan een voorlichtingsnamiddag bij ons thuis. Onverwacht zat onze keukentafel vol kleine meisjes die achter een glas vers fruitsap vuurden met vragen als: “Klopt het dat wanneer je regels komen, je ook pukkels krijgt?”. Of ze introduceerde me in haar school als spreker voor de gezondheidsdag. Het zorgde dat ik mijn overtuigingen diende te overdenken en hierover de nodige discussies (en soms ruzie) met haar voerde. In tegenstelling tot bij veel ouders, bedreigde het me niet en was ik relatief ontspannen in haar opvoedingsproces. Ik luisterde ook naar haar en liet me leiden terwijl ik mijn échte waarden, veiligheid en prioriteiten sterk stelde en haar deelgenoot maakte in dit proces. En terwijl het leven me heel wat bezorgdheden bracht, werd zij er niet één van. Ik kon haar 100% vertrouwen en zoals ik haar dikwijls zei: “Jij bent beter dan ik”. Ze groeide op tot een open, tolerante, sociale, zelfstandige vrouw met heel wat humor… die nog steeds iedere gelegenheid te baat neemt mij op te voeden.

En zo kwam het dat ik dit jaar slechte punten van haar kreeg. Na enkele maanden hard werken, het openen van de nieuwe praktijk, projecten finaliseren, mensen inspireren… kwam mijn dochter gefrustreerd van school de achterste ruimte van de praktijk binnen. “Mama, jij motiveert mij écht niet!” Louise lachte verbaasd. “Hoezo? Jouw mama is de meest inspirerende en motiverende vrouw die ik ken! Door haar heb ik geen faalangst meer en werk en leer ik graag.” Waarop mijn dochter begon te huilen: “Ja, dat doet ze bij iedereen, behalve bij mij.”

De druppel die de emmer deed overlopen was een mail. In het huidige schoolsysteem krijg ik mijn dochters taken en punten steeds rechtstreeks van ’t school doorgestuurd. Ik bekijk het eens van ver, evenals haar rapport, maar heb mijn dochter al vroeg de boodschap gegeven dat haar werk en punten voor haar zijn, niet voor mij. Dat ik er was om haar de juiste middelen en omgeving te bieden, bij te (laten) werken indien ze het alleen niet voor elkaar kreeg, en haar te begeleiden bij hààr oudercontact om contact met leerkracht en verwachtingen te faciliteren. Als klein kind hielpen en ondersteunden we haar wel veel, maar gaven haar stelselmatig zelf de verantwoordelijkheid over haar organisatie en leerproces. En dat werkte prima. Ze managede zelf haar studies en communiceerde er spontaan over zodat ik geen rapporten nodig had om te weten hoe het ging. En voor de rest hadden we het gezellig samen en lachten veel.

Maar dit jaar was er dus iets veranderd. Het leek nochtans niets erg. Mijn dochter had een buis voor wiskunde en ik stuurde haar de mail door met: “Geweldig!”. Nu, ze heeft wel meer buizen gehad in de loop van haar studies zonder dat ik er een opmerking over mailde. (Haar sociale leven en buitenschoolse activiteiten waren evenzeer van belang. En zie ook Twist & tweak) Vanwaar dan deze actie en waarom was het de druppel? Temeer mijn dochter zelf precies wist wat ze wou.

Al sinds ze in het eerste studiejaar een mensenoor op een muis in ‘Actua’ ontdekte, was ze gefascineerd door biogenetica. Het enige boekje dat haar nadien interesseerde was het levensechte verhaal over een meisje en haar strijd tegen kanker. Anatomie en celbiologie fascineerde haar bijzonder (met dito punten) en nadat ze me dit jaar had meegetroond op ontdekking naar studies in farmacie, bioingenieur, biomedische en geneeskunde, was ze ervan overtuigd dat geneeskunde haar ding was. En hoewel ze daarvoor in de juiste richting zat (wiskunde-wetenschappen) en ze een hart heeft voor chemie en bio, slaat dat heel wat minder snel voor fysica en wiskunde (nochtans wel voor Stephen Hawking). Het is echter wat ze nodig heeft om het ingangsexamen voor geneeskunde door te komen…

En dus startte ik met de fout die veel ouders maken. Omdat mijn bezorgdheid groot was met haar toekomst, drukte ik stelselmatig meer op wat ervoor nodig is om te slagen: inzet en studeren. Ik werd een lastpost van zodra ik haar zag en was bereid zelfs haar sociaal leven te chanteren om de toekomst veilig te stellen. Een domme zet. Het bracht me verder van mijn doel en werkte allesbehalve inspirerend. Trouwens, was ik bereid de gevolgen te dragen mocht zij hetzelfde bij mij ondernemen? Ze was er alleszins veel beter tot toe in staat…

Eerst probeerde ik nog te verdedigen wààrom ik die mail had gestuurd. Dat ik haar op voorhand had verwittigd toen ze haar prioriteiten elders stelde en dat haar ontkenning toen duidelijk geen gelijk had gehaald. Maar dat heeft weinig nut. Dikwijls zijn acties het gevolg van een diepgaander langduriger proces en wat telt is hoe de ander het ervaart en of je je doel bereikt. Niet dus. Ik diende dringend op mijn stappen terug te keren.

Wat was zo verschillend bij mijn dochter toen, nu en bij Eva en Louise of anderen? Je zou mijn grotere betrokkenheid kunnen opperen, maar dat klopt niet. Ik stak vroeger ook veel tijd en energie in mijn dochters verzorging, school en geluk en dit is ook terug te vinden in talloze foto’s en filmpjes. Bovendien ervaren veel mensen mijn contact als intens en is net mijn oprechte interesse de voedingsbodem voor inspiratie.

Wat zeker wel verschilde was hoe IK me voelde en opstelde in de situatie. Wat het leven me ook bracht, algemeen vond ik uiteindelijk steeds opnieuw een luchtige manier om open tegemoet te treden. Die ontvankelijke houding bracht me positieve contacten waarbij ik ideeën genereerde die anderen uitdaagden, innerlijk versterkten en mogelijkheden tot groei of herstel boden. Het berustte op een belangrijk principe: het geloof en vertrouwen in mensen en hun talenten op basis van intrinsieke motivatie (uitdaging) en plezier. Mij gaf het een goed gevoel en dus investeerde ik nog meer in groei, inspiratie en flow. De zware eisen die de praktijk dit jaar stelde, zorgden, cfr. mijn continue aanwezigheid, dat ik dit principe echter uitsluitend op mijn werk richtte. Ik genereerde mooie resultaten, maar het is ook een hele verantwoordelijkheid. Mensen investeren hùn hoop en leven eveneens in dit en je kan er dus maar beter degelijk mee aan de slag! Het maakte dat de praktijk bloeide, maar dat mijn omgeving mij amper zag, tenzij hongerig en uitgeput.

Wat het verschil maakte was dat IK het diepere contact met mijn omgeving verloor en daardoor eveneens mìjn vertrouwen en geloof. En terwijl mijn dochter mijn gebrek aan aanwezigheid opving met uitgaan en vriendinnen (en vriendjes), sterkte het mijn idee dat het fout liep met haar!

De waarheid is, terwijl ik mijn ideeën ver weg creëerde, ging ik ook voorbij aan mezelf. Want net zoals ik op zoek ga naar wat anderen begeestert, is het eveneens belangrijk om mijn ervaringen te kunnen delen in realiteit. De slechte punten van mijn dochter, gaven een duidelijk signaal over mezelf. Wil ik gezond en gelukkig leven, is connectie in mijn realiteit evenzeer van belang. En dus kies ik nu eerst ideeën die ik voor mijn nabije omgeving kan realiseren en die ook genereren wat ik nodig heb: authentieke, warme contacten die ook oprecht tijd en ervaring kunnen investeren in mij. (Mijn dochter is er alleszins al enthousiast over.)

Wees dus ontvankelijk voor een oprecht slecht gevoel-rapport van je kinderen of omgeving. Het vertelt je iets over jezelf en waar je tegemoet kan treden om niet alleen hùn leven, maar ook dat van jezelf te verbeteren. Voor kinderen geef je het mooiste geschenk dat er bestaat: het feit dat ouders fouten maken, daarover kunnen reflecteren, eruit leren en het herstellen. Tenslotte, kinderen zullen later ook niet de perfecte werknemer, de perfecte partner of de perfecte ouder zijn. Laten weten dat ook zij fouten zullen maken, eruit leren, deze kunnen herstellen en de kennis ervan wijd verspreiden of herstel stimuleren, ook in de buitenwereld, is het mooiste dat je kan bieden…

Louise is ondertussen afgestudeerd als bachelor in de toegepaste psychologie. Ze heeft besloten een jaar te overbruggen met opleiding in seksuologie, alvorens in forensische psychologie te specialiseren.

(US police force, go go go!)

Eva is afgestudeerd als bachelor in de pedagogie en wil misschien nog deeltijds verderstuderen in cognitieve psychologie. Na een officiële eerste werkervaring bij BrainCTR, werkt ze nu bij Zorg Leuven.

Mijn dochter heeft haar ingangsexamen Geneeskunde niet afgelegd. Laat het subliminaal protest of herstel zijn van mij, maar ik heb het inschrijvingsgeld van nog geen €50 net te laat overgemaakt. Het maakt dat ze een ‘ontspannen’ jaartje biomedische zal doen, waarin ze zich verder kan voorbereiden, organiseren, contacten maken, vrijstellingen verzamelen en nadenken over een juiste studiekeuze. Ze is op kot onder het waakzame, beschermende oog van mijn twee beste vrienden “Benny-Boy” en “Woody”.

UPDATE

Na nog een poging met Farmacie (laat het een ‘aanvulling’ zijn op wat mama doet), kwam de vraag: “Moet het universitair zijn?” Nee, natuurlijk niet. Doe wat je graag doet! Vandaag heeft ze haar roeping gevonden als aankomend vroedvrouw. Tja, al die babypoppen vroeger en het ‘mama worden (Iseult), mama zijn’ (Eva) in de praktijk hadden mij al een clou moeten geven. Of waarom kinderen hun pad zelf dienen uit te vissen. 😏

Stage of coaching via BrainCTR? Laat een berichtje…