Twist & Tweak

I shall always be a flower girl to Professor Higgins, because he always treats me as a flower girl, and always will. But I know I can be a lady to you, because you always treat me as a lady, and always will.”

(Audrey Hepburn as Elisa in My Fair Lady)

Ik zal altijd een bloemenmeisje blijven voor Professor Higgins, omdat hij me altijd behandelt zoals een bloemenmeisje en dat altijd zal doen. Maar ik weet dat ik voor u een dame kan zijn, omdat je me altijd behandelt zoals een dame en dat altijd zal doen. 

Laatst had ik een triest gesprek met een moeder. Het waren haar tranen, maar binnenin huilde ik mee. Haar kind heeft leermoeilijkheden, hoewel een briljant en lief meisje. Haar BPI-score (Brein Prestatie Index) bevestigde een meer dan bovengemiddeld IQ… Ze is sterk op informatie, geheugenspan en de andere typische IQ-subtesten die beroep doen op begrip, associaties, planning en inzicht. Maar ze heeft moeilijkheden met coderen; het herkennen van nonsens symbolen en deze vervangen met arbitrair gelinkte nummers. Bewuste automatisering lukt moeilijk, waardoor informatieverwerking significant trager verloopt en in het algemeen, haar snelheid (1).

In de basisschool steunt men nog op het herkennen en werken met zulke bouwstenen (zoals de fonetische K A T = KAT) in plaats van hogere cognitieve vaardigheden zoals semantisch redeneren en het relateren van de essentie van informatie. Dingen waarin ze goed zal zijn eens deze basis onder de knie. Maar het wordt een hele opgave!

Hoewel het meisje al verschillende ondersteunende therapieën krijgt, kwam de moeder toch naar mij omdat school niet zo vlot. Ze moest een beslissing nemen tussen gespecialiseerd onderwijs of inclusie, maar had het gevoel dat beide tot mislukking leiden.

Neurotherapie is niet altijd een succes bij leermoeilijkheden. Ik ben op voorhand altijd eerlijk over wat men kan verwachten, maar desalniettemin probeerden we toch. En dus, die dag, vertelde ik haar dat we maar beperkt succes hadden. De linkse corticale gebieden waren versterkt, maar zelfs met alle corticale beïnvloeding konden we geen diepere netwerken bereiken. Vooruitgang was traag en hersenstimulatie had het tegenovergestelde effect.

– “Medicatie?” Ze probeerde alternatieven te bedenken. 

– Ik schudde mijn hoofd. “Nee…”. Hier was geen ruimte voor onderhandeling.

– “Dus neurotherapie was haar laatste kans…” 

– “Ja, ik vrees ervoor.” 

En dus huilde ze, wetende dat, hoewel haar dochter vele talenten heeft, ze met een tekort aan elementaire bouwstenen een moeilijke tijd zou hebben in het reguliere systeem.

En ondertussen herinnerde het me aan al mijn traumapatiënten. Hoewel ze hard werkten en leerden om zich te handhaven, vol te houden, te overleven en zich aan te passen, missen ze inderdaad fundamentele relationele bouwstenen. Het is niet hun schuld, maar desondanks toch een moeilijkheid. In het reguliere systeem van (gezonde) relaties betekent het een hele opgave, hoewel ze nood hebben aan en alle echte liefde verdienen die ze willen en voornamelijk nooit kregen…

Wanneer patiënten huilen tijdens het rouwproces, kwaad worden en ‘verandering’ onderhandelen, is de meest harde realiteit die ze leren te accepteren is…  mensen . veranderen . niet . echt. En ouders of partners nog niet in het minst. Je bent niet in staat om hen te doén veranderen of zelfs nog maar te doen wensen om te veranderen. Het merendeel van de tijd kan je nog niet eens jezelf veranderen, hoewel je in ieder opzicht hebt geprobeerd…

En dan bereiken ze het dieptepunt. Het is hartverscheurend… Iemand vertelde me: “Hoop is het laatste wat sterft”. En ja, dat is wat ik nodig heb. Noem me een cynische grafdelver. (2)

Een vriend, Gary Howard, een expert in gen-codering en omgevingsinvloeden, hersenen, neurale netwerken en neurofysiologie zegt dat de marge, nog niet eens ‘vrije wil’, slechts 10% is (3).

Zoals ik in logistiek en andere gesloten systemen heb opgemerkt, telt het suboptimum voor ongeveer 86 of 87%. Er is geen 100% zonder een ander (deel van het) systeem te affecteren. Dat is waarom het suboptimum je beste deal is. De 13% eruit weggelaten dient om energie te reguleren; voor synchronisatie en synergie… zoals zwarte gaten… (4) een 13% venster van opportuniteit!

Het ìs een opportuniteit… want ik heb het potentieel al gezien. We moeten het alleen nog in de juiste omgeving thuisbrengen. Noem me een opportunist.

Dus ik keek terug recht in haar ogen en zei:  “Maar je laat iets belangrijk weg. Jij!…”

Jij kan haar helpen om de dingen anders te zien zodat zij gebruik kan maken van die 13% creativiteitsruimte. Zo is ze in staat haar volle potentieel te gebruiken en misschien zelfs in de evolutie in te grijpen.

Zij weet immers niet beter dan dat ze is wie ze is. En kinderen vinden het fijn om te leren.  Kijk hoe ze videospelletjes spelen! Met de kennis van onderliggende wetmatigheden van de hersenen (en hoe videospelletjes hierop inspelen wat dat betreft, ook al hebben we soms liever van niet), kunnen we heel wat helpen. En ik weet wel wat van performantie…

En dus, hoewel de overheid al veel heeft ondernomen om het schoolsysteem te verbeteren – en het zo ‘aangenaam’ maakte dat ik zelfs nog niet eens in staat was mijn dochters geschiedenis in het eerste middelbaar te overhoren, zoals ze mij vroeg (“Waarover gaat het?” Waarvoor is de foto van die munt?”) – zijn er meer voortijdig schoolverlaters dan ooit en algemeen lage resultaten. Dus, waarom niet gebruikmaken van deze basiswetmatigheden van de hersenen?

– “Kan jij hen niet informeren? De leerkrachten onderwijzen?” vroeg ze.

– “Ja natuurlijk, dat doe ik ook. Ik geef lezingen en advies in scholen. Maar zolang ze mij niet expliciet vragen, blijf ik hier werkloos aan de grond.”

Maar we kunnen wat ingrijpen in de omgeving. Laat me je een voorbeeld geven van hoe ‘prestatie’-denken geen tirannie is (het spijt me jullie dat te moeten stellen, burnout coaches)… áls het goed wordt aangepakt.

Kinderen leren door vallen en opstaan en door imitatie. De hersenen laten hen weten: “Ja, fijn, meer van dat!” of “Onthou, dìt moeten we vermijden!”  Al de rest heeft weinig betekenis en gaat verloren. Maar heb je ooit een lui kind gezien? Ik bedoel, als ze twee [jaar] zijn of zo. Ze exploreren en leren continu! Dus de vraag die we ons dienen te stellen is: “Wat is er foutgelopen?”

Ik zal je vertellen wat ik denk dat fout ging in school (En ik spreek niet over papier (5)). Iedere keer dat een kind inspanningen doet om een taak te leren en hun toets te maken, falen ze. Ja, dat is! Ze krijgen drie strepen en een 7/10, wat voor de meeste kinderen eigenlijk wil zeggen: “Je bent niet goed genoeg. Je komt tekort van het [mijn] ideaal.” Dus stel je voor dat het een vier is! Sommigen zullen proberen te werken en werken en werken om te bewijzen dat ze wel goed genoeg zijn, strevend naar het ideaal en wat zij denken dat het betekent (Dikwijls betekent het burnout (6)).  Anderen geven gewoon op. Zij leerden: “Wat ik ook doe, ik ben toch niet goed genoeg. Dus waarom moeite doen?” Voor de hersenen is het simpel: als ze oprecht inspanning hebben geleverd, ook al is het kort, en het wordt niet behoorlijk beloond, zelfs gestraft, dan gaan ze vermijden. Tenzij je aan angstconditionering doet, dan raad ik aan met een hersenkap en naalden te verschijnen. 😄  (7)

Dus kinderen, en de meeste mensen in het algemeen, werken met het springen over de lat. En je weet hoe spannend of stressvol dat kan zijn. Het is een alles-of-niets-ervaring. En sinds resultaten is wat telt… neem jij het risico de lat te raken? Wel, ik geloof dat je heel wat excuses hebt om voldoende voor te bereiden of het gewoon volledig te vermijden. “Laten we voor limbo gaan!”

Dus, wat als we nu trappen zouden lopen? Eenmaal boven, open gewoon de gordijnen: “Kijk, ik ben er!”  Al wat we moeten doen is de focus veranderen. En daar een beetje mee helpen. Kleine aanpassingen en ingrepen; twist & tweaks.

Toen mijn dochter voor wiskunde studeerde, zei ik haar: “Hey, het is normaal dat je moeilijkheden hebt of niet verstaat wat in dat boek staat. Dat is waarom je verondersteld wordt het nu te leren. De beste manier is te starten met de idee dat je er niets van weet of begrijpt (zelfs niet de leerkracht!). Dus, wees niet teleurgesteld. Maar heb het vertrouwen dat je alles in huis hebt om het te leren en er goed in te worden. Zelfs om hulp te vragen, als dat is wat nodig is. Het vraagt alleen om wat inspanning.

En dus dan besluit je om er tijd en energie aan te wijden om het te kunnen. Probeer met een korte periode en verwacht niet onmiddellijk resultaat. ’s Nachts zullen je hersenen de nieuwe activiteiten opmerken en je uitrusten met meer personeel in dat departement om al die nieuwe informatie te kunnen verwerken. Dus, jezelf nadien testen wil dan zeggen, kijken hoe je output, wat je ondertussen hebt bereikt, matcht met je uiteindelijke doel (“Prinses Peach en Leia bevrijden!” (8)). Het geeft je de informatie om je input aan te passen tot het volgende level [niveau]. (Wie weet wat het zal brengen, misschien onverwachte beloningen –pingping- … oh, ik wist niet dat ik dat kon! ) En om ervan te genieten dat je het sneller, gemakkelijker en efficiënter kan.

En je weet hoe het is met personeel… ze komen de volgende dag misschien niet opdagen (als je pech hebt, misschien niet voor een heel jaar), en dan zet je ze beter op rust…

Dus voor nu doe ik de suggestie dat je bij iedere toets die ze je toont een groene stift neemt (9) en een streep trekt onder alles wat juist was en omcirkel ook de punten in groen. Laat haar zien wat zij ondertussen kent en vraag haar wat ze heeft geleerd. Vraag haar hoe ze het deed. Zeg eerst niets over het rood. Ze zal het zelf wel merken. Als het belangrijk is of ze voelt zich er goed bij, zal ze zelf wilen weten: “Waarom is dit niet correct?”. En ze zal het probleem willen aanpakken, gezien ze geleerd heeft voldoende zelfvertrouwen te hebben om het op te lossen. – Ik ben goed, ik ben de beste!- en ze heeft er baat bij. En dus wil ze het helemaal kunnen!

En voor je het weet heeft ze manieren gevonden om haar moeilijkheden te overwinnen. Vermoedelijk niet op een katholieke manier (of bestaat die uitdrukking enkel in dialect?), maar door het creatief te verbinden met de talenten die ze al heeft. Als jij niet hulpeloos en gefrustreerd bent in het proces (Ik praat niet over de pijn hier!), dan zij ook niet. Ze zal het fijn vinden om mogelijkheden te bedenken, om haar kracht te vinden, en jouw gelukkige lach (of andersom).

Zo dus, dat is het. Welke reden, oorzaak of doel ook, iedere cliënt van mij, kind of volwassene, wil zich beter voelen en beter presteren of beide. Er is geen reden om te kiezen. Beide gaan hand in hand. Het betekent hen sterker [beter en mondiger] maken en hen helpen hun doel en weg te vinden…

Dus, wat als ik mijn kennis over performantie op eenzelfde manier zou gebruiken voor liefde? Om je te helpen met beter op te komen voor jezelf of beter, jezelf (mooier) tot uitdrukking te laten komen, zowel binnen als buiten relaties?

We ‘smossen’ een beetje met de omgeving 😊 (Ik hou van ‘twist & tweak’, dat klinkt véél beter dan welzijn & performantie… of andersom).

En ik sta te trapp(el)en om je te vertellen hoe ik dit in een HR-afdeling realiseerde met enkel twee regels. Oh en nee, je weet er helemaal niets van. In lezingen meld ik het publiek expliciet dat het ingaat tegen alles wat de beste coaches ons vertellen… Maar dat is voor later… 😄 

Dus vandaag neem ik de positie dat ik niets van liefde en relaties ken. Ik begrijp zelfs de leerkrachten niet! Al wat ik heb is het vertrouwen dat op één of andere manier, samen, we de intrinsieke mogelijkheden hebben, zelfs speciale talenten, om ‘de echte liefde’ te vinden, om de magie tot leven te brengen…

Wie doet mee? ✨ 

The other day I had a tearful talk with a mother. The tears were hers, although inside, I cried with her. Her child is having learning difficulties, although she is a brilliant and lovely girl. Her BPI-test (Brain Performance Index) confirmed a more than above average IQ… she is high on information, digit span, and the other typical IQ subtests which call for understanding, associations, planning, and insight. But she has difficulties with coding, which is recognizing nonsensical symbols and replacing them with arbitrary linked numbers. Conscious automatization of it is troublesome, thus significantly slowing down the information processing and in general, speed. (1)

In elementary school one still relies on recognizing and working with such building blocks (such as the phonetic C A T = CAT) instead of higher cognitive skills in semantic reasoning and relating the essence of information. Things she will be good at once she mastered these basics. But it will be a tough job doing so.

Although the girl got already other supportive therapies, the mom still came to see me, since her school didn’t go well. She had to make a decision between specialized education or inclusion. But she felt both stood up for failure.

With learning difficulties, Neurotherapy doesn’t guarantee success.  I am always upfront with what one might expect, but we tried anyway. And so, this day, I told her we had but limited success. Left cortical brain areas were strengthened, but even with all the cortical influencing, we couldn’t reach deeper networks. Progress was slow and brain stimulation had the opposite effect.

– “Medication?” She tried to find alternatives.

– I shook my head. “No…”. Here was no room for negotiation.

– “So Neurotherapy was her last chance…”

– “Yes, I’m afraid so.”

And so she cried, knowing that, although her daughter has many talents, with a lack of elementary blocks, she would have a very hard time in the regular system.

And as she did, it reminded me of all my trauma patients. Although they worked and learned hard to maintain, sustain, survive and adapt, the truth is, that they indeed lack elementary relational building blocks. It is not their fault, but nonetheless, a difficulty anyway. In the regular system of (healthy) relations, it will be a hell of a job, although they are quite in need ànd deserve all the real love they want and mostly never got…

When patients weep during the mourning process, get angry and negotiate “change”, the hardest reality they learn to accept is… people. don’t. really. change. And parents or partners not in the least. You’re not able to màke them change or even desire to change. Most of the time, you can’t even màke yourself change, although, you tried in every way…

And then they hit rock bottom. It is heartbreaking… Someone told me: “Hope is the last thing to die”. And yes, this is what I need. Call me a drama queen(2). 

A friend, Gary Howard, who is an expert in gene-coding and environmental influence, brain and neural networks, and neurophysiology says, the margin, not even “free will”, is but 10% (3).

As I noticed in logistics and other closed systems, the suboptimum counts for around 86 or 87%. There is no 100% without affecting another (part of the) system. That’s why the suboptimum is your best deal. The 13% left out counts for regulating energy, synchronization, and synergy… like the black hole… (4) a 13% window of opportunity!

It ìs a window of opportunity… because I already saw the gold. We just have to bring it out in the right environment… Call me a gold digger.

So I looked back straight in her eyes and said: “But you left something important out. You!…”.

You can help her to see things differently in order for her to make use of this 13% creativity gap. She’ll then be able to use her full potential, maybe even striking in evolution as well.

For all she knows, she is the way she is. And children do like to learn. Watch them play videogames! With the knowledge of the underlying laws of the brain (and how videogames work these principles for that matter, although we sometimes rather prefer not) we may help a lot. And I do know something about performance…

So although government tried already a lot to change the school system – and even make it so pleasurable, I wasn’t able to even start to examine my daughter’s history in 1^thgrade, as she asked me to (“What is it about? Why the picture of a coin?”) – , there are more dropouts than ever and results are low. So why not use these basic underlying laws of the brain?

– “Can’t you inform them? Teach the teachers?” she asked.

– “Well, I do. I give talks and advice in schools. But as long as they do not really request it, I stay here grounded.”

But we can tweak the environment a bit. Let me give you an example of how performance-thinking is not an ugly beast (hate to break that to you, burnout coaches),… ìf it is done properly.

Children learn by trial and error and modeling. The brain is telling them: “Yes, nice, more of this” or “Remember, we have to avoid that!” All the rest doesn’t have any significance and gets lost. But have you ever seen a lazy kid? I mean, when they are two [years old] or so… They àre exploring and learning continuously. So, the question we have to ask ourselves is: “What went wrong?”

I tell you what I think went wrong in school. And I’m not talking papers (5). Every time, a kid puts some effort in learning a task and doing the test, they almost always fail. Yes, They Do! They get three red stripes and a 7/10, which for most kids actually says:” You are just not good enough. You are lacking from the [my] ideal.” So imagine if it is a 4! Some of them will try to work and work and work to prove they are good enough… striving for the ideal and what they think it means. (Often it means burnout (6).) Others just gave up. They learned: “Whatever I do, I am not good enough anyway. So why bother?” For the brain this is simple: if it put real, even shortly, effort into something, and it is not properly rewarded, even punished, it avoids it. Unless you are into fear conditioning, in which case I suggest you present with brain caps and needles. ?  (7)

So kids, and most people in general, are working with jumping a bar. And you know how exciting, or stressed, that can be. It is an all or nothing experience. And since results are what counts… do you take the risk of bumping the bar? Well, I guess you have a lot of excuses to prepare first or to avoid it altogether. “Let’s go for limbo!”

So what if we would walk stairs instead. Once up, just open the curtains: “Look, I’m here!”.

All we need to do is change the focus. And help a bit with that. Small twists and tweaks.

When my daughter studied for mathematics, I told her: “Hey, it is normal if you are having difficulties, or don’t understand what’s in that book. That’s why you are supposed to learn it now. Your best shot is starting with the belief that you don’t know or understand anything about it (not even the teacher)! So don’t be disappointed. But do have the confidence that you possess all that is needed to understand, learn and get skilled at it. Even asking for help, if that is what it requires. It only needs you to put some effort into it.

So then you decide to take the time and energy to try to master it. Try with a small amount of time. Don’t expect immediate results. At night, your brain will notice the new activities. And they will provide you with more personnel in that department to process all that. So to put yourself to a test after that is looking how your output, what you’ve learned so far, matches with what you are finally aiming for (freeing Princess Peach and Leia! (8)). It gives you the information to tweak your input again to the next level (who knows what it will bring, even unexpected rewards –ping-ping-… ow, I didn’t know I could do that!), and to enjoy mastering it faster, more easily and efficiently.

And you know how it is with personnel… they might not present the next day (if you have bad luck, not even for a whole year), so you better then give them a break…

So, for now, I suggest with every test she’ll show you, you take a green marker (9), and put a stripe at everything that was right and encircle the grades in green as well. Màke her notice what she mastered and ask her what she has learned. Ask her how she did it. At first, don’t say anything about the red. She will notice herself. If it matters or if she’s comfortable, she wants to know herself: “Why isn’t that correct?”. And she will like to problem solve it since she learned that she has the confidence to solve it– I am good, I am the best!- and it brings her benefit. She’ll want to master it all!

And before you know it, she found ways to bypass her difficulties, probably not in a catholic way (or does this expression only holds value in Flanders?), but by creatively linking it with the talents she already owns. If yoù are not helpless and frustrated in the process (I’m not talking about the pain here!), she will be neither. She’ll enjoy inventing possibilities, to find her power and your happy smile (or the other way around).

So that’s it. Whatever reason or cause, every client of mine, kid or adult, likes to feel better or perform better, or both. There is no reason to choose from. Both go hand in hand. It means empowering them, helping them find their goal ánd path…

So what if I would use my knowledge about performance in the same way for love? To help empower, outside and within relationships?

We’ll tweak the environment a bit… ? (I really like that word, ’twist & tweak’ sounds wáy better than performance & wellbeing… or the other way around). And I’m eager to tell you how I did this in an HR-department with only two rules. Oh and no, you don’t know anything about it. In talks, I explicitly tell the audience that it goes against everything the best coaches tell us… But that’s for later… ?

So, today, I take the stance that I don’t know anything about love and relationships. I do not even understand the teachers! All I have is the confidence that somehow, together, we have the innate possibilities, even special talents, to find the real thing, to make the magic happen…

Who’s in? ✨

(2)

Vóór oplossingsgerichte therapeuten hier opspringen, er zijn vele kanten aan hoop… Het rouwproces in therapie heeft twee benen en een extra deel waar we doorheen werken. Zie Shock Therapy

Before solution-focused psychotherapists jump up here, there are many sides to hope… The mourning process in therapy has two legs and an extra part we work through. See Shock Therapy

(3)

De kunst om feiten te onderscheiden van meningen versus overtuigingen heeft niets met IQ te maken. Het gaat om emotionele ontwikkeling. Intellectuele en emotionele capaciteiten zijn genetisch bepaald; deze capaciteiten zullen ontwaken of corrumperen. Velen hebben een slecht aangepaste emotionele ontwikkeling sinds de kindertijd. Omgevingen van religie, racisme en vechtlustige competitie vergroten het risico voor de emotionele ontwikkeling, die het onderscheiden van feit versus mening versus overtuiging mogelijk maakt.

Zulke problematische aanpassingen kunnen worden hersteld met mindfulness, maar het neemt de helft van een mensenleven in beslag. Waar we enkele kernpersoonlijkheden kunnen matchen met een predispositie voor overtuigingen die interfereren met openheid, heeft de kindertijd in dit evenveel invloed dan genen. Hoewel de meeste aspecten van gedrag ongeveer 60% door genen wordt bepaald en 30% door omgeving (kindertijd), is het vasthouden aan irrationele overtuigingen ongeveer de helft natuur en de helft opvoeding.

Deze kernpersoonlijkheden zijn gerelateerd aan intrinsieke (genetische) motivationele verschillen. De overige 10% is wat we kunnen beïnvloeden van onze toekomstige beslissingen door mindfulness. Mindfulness is niet precies ‘vrije wil’, maar meer zoals een klein roer aan een groot schip. Deze 10% aan invloed door middel van bewuste intentionaliteit om onze toekomstige zelf te verbeteren is alles wat we in therapie hebben om mee te werken.

-Gary Howard-

The ability to distinguish fact versus opinion versus beliefs is not about IQ. It is about emotional development. Intellectual capacity and emotional capacity are genetic; those capacities will be awakened, or maladapted. Many have maladapted emotional development from childhood. Environments of religion and racism and competitive embattlement increase risk to the emotional development that enables distinguishing facts versus opinions versus beliefs. Such maladaptations can be healed with mindfulness, but it will take half a lifetime.

While we can match some core personalities with a predisposition to beliefs that interfere with their openness, childhood, in this case, has as much influence as genes. While most aspects of behavior are about 60% genes and 30% childhood, clinging to irrational beliefs is about half nature and half nurture.

This core personality difference is related to intrinsic (genetic) motivation differences. The remaining 10% is what we can influence of our future decisions by mindfulness. Mindfulness is not quite “free will”, but is more like a small rudder on a big ship. This 10% influence from mindful intentionality to prepare our future selves is all we have to work with in counseling.

-Gary Howard-

(4)

Ik heb vele theorieën waarvan ik ze graag bespreek over een drankje…

I’ve many theories I’d lòve to discuss over a drink…

(5)

Referentie: Plezier met papier”. 

Reference: Plezier met papier”.

(6)

Burnout verdient een eigen volledig hoofdstuk, dat is juist.

Burnout deserves another full topic, I agree.

(7)

Dit zijn alleen maar de basiswetmatigheden. Er zijn er enkele meer… 

These are just the basic laws. There are some more…

(8)

Van Mario Bros® en Star Wars®. Hoewel Mario Bros® het -oudere- perfecte voorbeeld is, gaan dezelfde principes op voor Fortnite® of Minecraft®.

From Mario Bros® and Star Wars®. Although Mario Bros® is the -old- perfect example, the same principles apply to Fortnite® or Minecraft®.

(9)

Voor hersenen is groen algemeen gesocialiseerd als een kleur van veiligheid. Zelfs in een fractie van een seconde, vertelt het de hersenen dat het ok is, dat je mag ontspannen. Denk aan je dashboard indicaties…

For the brain, green is generally socialized as a color of safety. Even in a flash, it tells the brain it is all right, it may relax. Think about your dashboard indications…